" ဖရဲသီးစိတ္ေလးမ်ားလို ေက်မြမသြားေစခ်င္ပါ "

တေလာက face book တေနရာမွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ရပ္မွန္ Statusတခုနဲ႔ ကြန္မန္႔ေတြ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄လေလာက္ကလည္း အလားတူ ျဖစ္ရပ္အတိုင္း ခၽြတ္စြပ္တူတဲ့ Statusနဲ႔ ကြန္မန္႔ေတြ။

Status အေၾကာင္းက ခရီးသြားဟန္လႊဲ၊ ရုတ္တရက္ ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးတခုကို သနားဂရုဏာသက္မိျပီး၊ ကာလဒါနအလွဴလို႔ေခၚလို႔ရတဲ့ အလွဴေပးလိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေရးထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြန္မန္႔ေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆိုေပမယ့္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ အလွဴေသးေသးေလးအတြက္ သာဓုေခၚၾက၊ ေကာင္းတယ္ ေျပာၾကတာေတြ မ်ားပါတယ္။

က်မတို႔ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာကလည္း အင္မတန္မွ အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကတာမ်ဳိးလား။ အလွဴလုပ္ခဲ့တာ ၾကားရရင္ သိရရင္ ဝမ္းသာအားရ သာဓုေခၚတတ္ၾကမ်ိဳးလား။ လူတိုင္းနီးပါးလွဴႏိုင္တဲ့ အလွဴေလာက္ကို face bookမွာ status တင္ေရးရင္ ဝမ္းသာအားရ သာဓုေခၚၾကသူမ်ားသလို၊ နည္းနည္းပါးပါး ခမ္းနားသြားတဲ့ အလွဴမ်ဳိးက်ေတာ့လည္း ၾကြားတာပါဟယ္ ဆိုျပီး ေက်ာ္သြားတတ္ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရွိတာေပါ့ေနာ္။

အလွဴျဖစ္ေျမာက္သြားတဲ့အတြက္ သာဓုေခၚတာ ေကာင္းပါတယ္။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္လည္း အက်ဳိးရွိ။ အလွဴရွင္လည္း အက်ဳိးရွိ၊ ကိုယ္လည္း အက်ဳိးရွိေပါ့။
ဒါေပမယ့္ က်မအခု ရည္ညႊန္းတဲ့ statusေလးက အလွဴကေတာ့ အလွဴရွင္လည္း အက်ဳိးရွိပါတယ္။ သာဓုေခၚသူလည္း အက်ဳိးရွိပါတယ္။ အဲ......အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ လတ္တေလာ အက်ဳိးရွိသြားေပမယ့္၊ ေရရွည္သာ ဒီလိုဆက္သြားေနမယ္ဆို သူ႔ဘဝအနာဂတ္အတြက္ေတာ့ မေကာင္းနိုင္ဘူးလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ျပည္ေထာင္စု တိုင္းရင္းသားေတြ အပါအ၀င္ ျမန္မာလူ႔ေဘာင္တစ္ခုလံုးမွာ အလွဴဒါနနဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ႔ထံုးစံ စကားပံုဆိုရိုးစကားေတြဟာ ေျပာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ကိုပဲ ရွိေနတာၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတဲ့၊ ထစ္ကနဲဆို ေပးလြယ္ကမ္းလြယ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိသူမ်ား စုေဝးေနထိုင္ရာ တိုင္းျပည္ၾကီးအျဖစ္လည္း ျမင္မိပါတယ္။

အဲ့သည္လို ေပးလြယ္ ကမ္းလြယ္ တတ္သူမ်ား ေပါမ်ားျခင္းေၾကာင့္၊ ဂရုဏာသက္တတ္သူမ်ား ေပါမ်ားျခင္းေၾကာင့္ ေတာင္းရမ္းလြယ္သူမ်ားဟာလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ရွိခဲ့ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ၾကီး က်ပ္တည္းလာတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ အခ်ဳိးညီစြာ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားဟာ ေပါမ်ားသထက္ ေပါမ်ားလာၾကတယ္။

က်မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ၾကည့္ရင္ မင္း(အစိုးရ)အုပ္ခ်ဳပ္သူ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ လူတန္းေစ့ အလုပ္အကိုင္ရဖို႔ ေနေနသာသာ ဆယ္တန္းေအာင္သူ၊ ဘြဲ႕ရသူမ်ားေတာင္ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးေနရတဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒီလိုေခတ္ၾကီးထဲမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္တာကို အလုပ္မလုပ္ခ်င္သူေတြ၊ လက္ေၾကာမတင္းသူေတြလို႔ တဖက္သတ္အျမင္နဲ႔ အျပစ္ေျပာလို႔ မရပါဘူး။

ဘယ္သူကေတာ့ သူေတာင္းစားျဖစ္ခ်င္ပ့ါမလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနအရ ေတာင္းစားရတဲ့ ဘဝမ်ဳိးေရာက္သြားတာကို ခံစားနားလည္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႕ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ခ်ိနဲ႔စြာ ခ်ဳိ႕တဲ့စြာ ေတာင္းရမ္းေနၾကတဲ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအိုၾကီးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္း လွဴေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ က်မအခုေျပာခ်င္တဲ့ statusအေၾကာင္းကေတာ့ ရိုးသားစြာ ေတာင္းစားတဲ့အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ လိမ္စားတဲ့အေၾကာင္း။
ဂရုဏာကို လိမ္ယူသူေတြအေၾကာင္း။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမတၱာ ေစတနာနဲ႔၊ ဘာမွျပန္လည္ရယူလိုမႈ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစံုတရာ မရွိဘဲ၊ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဂရုဏာကို လိမ္ယူတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ကို သနားဂရုဏာသက္မိလို႔ ကူညီသြားတဲ့ ေစတနာရွင္ကို ေက်းဇူးကို ကြယ္ရာမွာ ေ-ာက္ေပါၾကီးပါ၊ ငတံုး ငအၾကီးပါလို႔ ေလွာင္ေျပာင္ေက်းဇူးကန္းတတ္သူေတြ အေၾကာင္းပါ။

Statusမွာ ေရးထားတာကေတာ့ လူရွင္းတဲ့ လမ္းတေနရာမွာ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္က ဖရဲသီးဗန္းေမွာက္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးက ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတယ္။ ဖရဲသီးစိတ္ေတြက ေၾကမြျပီး လမ္းမေပၚမွာ ပလဲေနမယ္။ ဒါကို ကားေပၚက သနားတတ္သူကေတြ႔ေတာ့ ေစ်းျပန္ရင္းဖို႔(သို႔) တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးသြားတယ္။ ဓါတ္ပံုေလးလည္း ပါတယ္။

က်ဖတ္လိုက္ရတဲ့ status၂ခုစလံုးမွာ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းခဲ့သူမ်ားဟာ တကယ္ကို ေစတနာနဲ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေပးခဲ့ၾကတာကို သူတို႔ေရးထားတဲ့ စာသားေတြ(စကားေတြ)မွာ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဝမ္းသာအားရျဖစ္လြန္းလို႔လည္း ကိုယ့္မိတ္ေဆြမ်ားကို ကိုယ့္အလွဴအေၾကာင္းေလးကို အားရပါးရ ျပန္ေျပာျပၾကတာေပါ့။ အလွဴရွင္ဘက္က ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူး ဆိုပါေတာ့။ သူကေတာ့ လွဴခဲ့တာပဲေလ။ လွဴသူကေတာ့ " ပုဗၺ၊ မုဥၥ၊ အပရ " ဆိုတဲ့ ေစတနာ(၃)တန္နဲ႔ အားရပါးရ လွဴခဲ့တာပါပဲေလ။ ေကာင္းပါတယ္။

မေကာင္းတာက ဖရဲသီး။ ဖရဲသီးသည္ေလးေတြ ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဖရဲသီးဗန္းေလးေတြဟာ တဗန္းျပီး တဗန္းကို ေမွာက္ေနတာရယ္၊ ဖရဲသီးဗန္းေမွာက္တဲ့ ကေလးေတြ ပိုမ်ားလာတာရယ္ကေတာ့ ဆိုးပါတယ္။

ဒါဟာ တကယ္ေမွာက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အေမွာက္ျပတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမွာက္ျပတာက ပိုမ်ားလာဟန္ရွိပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥမွာ သရုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ကေလးမေလးေတြဟာ သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သာမာန္ရိုးရိုးသားသား ေတာင္းစားခိုင္းထားျခင္းခံရတဲ့ ကေလးေတြထက္ ပိုျပီး သနားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ျဖဴစင္ရိုးသားစိတ္ကေလးေတြဟာ ပက္ပက္စက္စက္ကို အေရာင္ဆိုးျခင္း ခံလိုက္ရလို႔ပဲ။

သူတို႔ေလးေတြ စိတ္ထဲမွာ လူေတြကို လိမ္ရတာကို အမွန္တရားတခုလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ေနႏိုုင္ပါျပီ။ ေလာကၾကီးမွာ လိမ္တတ္ ညာတတ္မွ ငါထမင္းစားရမယ္ဆိုတဲ့ အသိတရားၾကီးလည္း ဝင္ေကာင္း ဝင္ေနႏိုုင္ပါျပီ။ ပိုဆိုးတာက မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ပဲ။

အခုအရြယ္မွာကတည္းက မငိုခ်င္ပဲ မဲ့တတ္ေနျပီ။
အခုအရြယ္မွာကတည္းက ကားေပၚကလူေတြထဲမွာ အခ်ဥ္ကို ရွာရမယ္ ဆိုတဲ့အေတြးရွိသူေလးေတြ ျဖစ္ေနျပီ။

သူတို႔ေလးေတြမ်ား အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ရင္.............။
ဘာျဖစ္သြားၾကမလဲ။
သူတို႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ ျမန္မာျပည္ အနာဂတ္အတြက္လည္း မေကာင္းဘူးေနာ္။

လွည္းတန္း ဂံုးေက်ာ္တံတား မရွိခင္တုန္းက မီးပြိဳင့္မိေနတဲ့ ကားေတြကို ေျခေထာက္ မသန္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး လိုက္ေတာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ က်မ စကားေျပာဖူးတယ္။ အခုဆို အဲ့ကေလး လူငယ္အရြယ္ေတာင္ ရွိလွေရာေပါ့။

အဲ့တုန္းက က်မက ေျပာတယ္။
" ေကာင္ေလး မင္း အဲ့လို ကလိန္ကလိန္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ားသြားရင္ မင္းတကယ္ ေျခေထာက္မသန္ဘဲ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
ေကာင္ေလးက ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ကေလးမဟုတ္လား၊ " အာ မၾကီးကလည္း မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒီမွာၾကည့္ " ဆိုျပီး ဆန္႔ဆန္႔ၾကီး ၂လွမ္း၃လွမ္းေလွ်ာက္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လွ်ာကကေလး တစ္လစ္ထုတ္ျပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ မၾကီးရယ္ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔လို႔ ဆိုတယ္။

က်မက " တခ်ဳိ႔ကေလးေတြ ပန္းတို႔၊ ဂ်ာနယ္တို႔ ေရာင္းတယ္၊ မင္းလည္း အဲ့လို ေရာင္းပါလား " ဆိုေတာ့။
" အဲ့ဒါက ရင္းရတယ္ မၾကီးရဲ႕။ က်ေနာ့္နည္းက အရင္းမလိုဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ မေရာင္းရရင္ ရံႈးဦးမွာတဲ့၊ ဒီေကာင္ေတြ တံုးလို႔ လုပ္ေနတာတဲ့" ဆိုပဲ။
" အဲ့ေကာင္ေတြ တုံးတယ္လို႔ မင့္ဘယ္သူေျပာလဲ" ဆိုေတာ့...
" အေဖေျပာတယ္" တဲ့။

ေနာက္အေတြ႔အၾကံဳ တခုရွိေသးတယ္။ ေျမနီကုန္း ဗိုလ္မိုးလမ္းထဲက ကားတာယာဆိုင္တခုမွာ တာယာသြားလဲတုန္းကေပါ့။ အဲ့ဆိုင္ပိုင္ရွင္က က်မသူငယ္ခ်င္းကုလားေလးရဲ႕ အေဖဆိုပါေတာ့။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္သားဆိုေပမယ့္ ဒီေကာင္လည္း အလကားမေနရဘူး။ ဆိုင္ေရွ႔မွာ တာယာေတြ ထိုင္ေဆးေနရတယ္။

က်မလည္း တာယာလဲတာေစာင့္ရင္း သူနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း အသက္(၁)၀ႏွစ္ေလာက္အရြယ္ ျမန္မာေကာင္ေလးတေယာက္ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတယ္။ က်မက ၾကည့္ေနတုန္းရွိေသးတယ္ တာယာေဆးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက "ဆိုင္ေနာက္မွာ တာယာေတြေဆးဖို႔ရွိတယ္။ မင္းေဆးမယ္ဆို တေခြ(၅)က်ပ္ေပးမယ္။ ေဆးမလား" ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးက ေနာက္ကို ၂လွမ္းေလာက္ဆုတ္သြားတယ္။

သူငယ္ခ်င္းက " မင္းပိုက္ဆံလိုခ်င္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့ကြ၊ ငါလည္း လုပ္ေနတာပဲေလ" ဆိုေတာ့ " ဟင့္အင္း မလုပ္ခ်င္ဘူး" တဲ့။ က်မက ဘာလို႔ မလုပ္ခ်င္တာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
" အေမ ဆူလိမ့္မယ္" တဲ့။

ဒီမွာတင္ပဲ သူငယ္ခ်င္းက " နင္စိတ္ေတာ့ မဆိုးနဲ႔ ေပါက္ေက်ာ္မရာ၊ ဗမာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္ လုပ္ဖို႔ထက္ ေတာင္းစားဖို႔ကို ပိုဦးစားေပးတယ္ဟ၊ ငါ့ဆိုင္ကို တေန႔ အနည္းဆံုး ငါးေယာက္ေလာက္လာတယ္၊ လာတဲ့ သူတိုင္းကို ငါအဲ့လိုေျပာတယ္။ သူတို႔တကယ္ေဆးမယ္ဆို ငါတကယ္ အလုပ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ အလုပ္မလုပ္ဘူး။
တကယ္ဆိုဟာ အဲ့ကေလးမိဘေတြက အဲ့လို လိုက္ေတာင္းခိုင္းမယ့္အစား အခုလို အလုပ္လိုတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္မွာ ေအာက္ေျခသိမ္းကစျပီး သြင္းထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ဒီကေလးက ကားတာယာအေၾကာင္းလည္း နားလည္လာမယ္။ ပိုက္ဆံတန္ဖိုးလည္း ပိုနားလည္လာမယ္။ ပိုက္ဆံဆိုတာ အလုပ္လုပ္ရင္ ရတာပဲဆိုတာကိုလည္း သိလာမွာေပါ့ဟာ။"

" အခုေတာ့ ကေလးေတြကို သူေတာင္းစားပဲ လုပ္ခိုင္းေတာ့ သူေတာင္းစားပဲ ျဖစ္တာေပါ့ဟာ" တဲ့။ (၁၅)ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ က်မ နားထဲကမထြက္တဲ့ စကားေတြပါ။

တကယ္ေတာ့ သူဆက္ေျပာခ်င္တာေတြ က်မသိေနပါတယ္။ က်မကို အားနာလို႔ မေျပာေပမယ့္ လစ္ရင္လစ္သလို ကားပစၥည္းဆိုင္ေတြက ပစၥည္းအတိုအစေလးေတြ ဆြဲတတ္တာေတြလည္း ပါမွာေပါ့။

ေျမနီကုန္းမွာ လူမ်ဳိးစံုတယ္။ ဟိျႏၵဴရွိတယ္၊ မြတ္ဆလင္ရွိတယ္၊ ေဂၚရခါးရွိတယ္၊ ဆစ္ခ္ရွိတယ္။ ပန္ခ်ာပီရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတိုေတြရဲ႕ ႔ကေလးေတြထဲမွာ ေတာင္းစားတဲ့သူ က်မတခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းမထားႏိုင္တဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ ကုလားမိသားစုေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္းမစားခိုင္းဘူး။ အလုပ္ လုပ္ခိုင္းတယ္။

ေနာက္ျပီး ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းရင္းသားေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ က်မ ျပည္နယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာလည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူေတြ ရွိၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းရင္းသားစစ္စစ္ ေတာင္းစားသူ မရွိသေလာက္ နည္းတယ္။

ေနာက္ျမန္မာျပည္မွာ တရုတ္လူမ်ဳိးေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ တရုတ္တန္းမွာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ ေတာင္းစားေနတဲ့တရုတ္ တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး။

ျမန္မာထဲမွာလည္း ေက်ာင္းမေနရဘဲ အလုပ္ လုပ္ေနရတဲ့ ကေလးေလးေတြ ထုနဲ႔ေဒးရွိပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးဆိုတာ ေက်ာင္းေနရမယ့္အရြယ္ဟာ ေက်ာင္းေနတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းမထားႏိုင္မယ့္ အတူတူေတာ့ ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လုပ္ခိုင္းေစခ်င္တယ္။

ယုတ္စြအဆံုး ေတာင္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရိုးရိုးသားသားပဲ ေတာင္းစားတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

ဖရဲသီးတဗန္းဖိုးေတာင္ ရင္းႏိုင္ေသးတာပဲကြယ္။ အဲ့ဖရဲသီးကို တန္ရာတန္ေၾကးနဲ႔ လိုက္ေရာင္းခိုင္းေပါ့။

ကိုယ့္ခဏတာ အဆင္ေျပေစေရးအတြက္ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္တခုလံုး ပ်က္စီးသြားေစႏိုင္တဲ့ ညစ္ညမ္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ၊ လူညႊန္႔တံုးေစမယ့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ထည့္ေပးျခင္းနဲ႔၊ အဲ့လိုထည့္ေပးတာကို (မရည္ရြယ္ေပမယ့္) အားေပးအားေျမွာက္ျပရာေရာက္တဲ့ ဒါနကို က်မကေတာ့ အားမေပးဘူး။

၁။ အာမိသဒါန၊ ဓမၼဒါန
၂။ သာ၀ဇၨဒါန၊ အန၀ဇၨဒါန
၃။ ဓမၼိယဒါန၊ အဓမၼိယဒါန
၄။ သာဟတၳိကဒါန၊ အာဏတၳိကဒါန
၅။ သကၠစၥဒါန၊ အသကၠစၥဒါန
၆။ ကာလဒါန ၊ အကာလဒါန
၇။ နိဗဒၶဒါန ၊ အနိဗဒၶဒါန
၈။ သံဃိကဒါန၊ ပုဂၢလိကဒါန
၉။ ဟီနဒါန၊ မဇၥ်ိမဒါန၊ ပဏီတဒါန..ဆိုတဲ့ ဒါနေတြထဲက တပါးပါးမွာေတာ့ ဒီလိုဒါနမ်ဳိးလည္း ပါမွာေပါ့။

က်မကေတာ့ တကယ္ဒုကၡေရာက္တာ ဟုတ္မွန္းမဟုတ္မွန္း မက်ိန္းေသဘဲနဲ႔ေတာ့
" ငါလွဴတာ ငါ့စိတ္ေစတနာ၊ လိမ္ညာတာ သူ႔အကုသိုလ္ပဲ" ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလွဴဘူး။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ အလွဴဒါနကို ေဟာေတာ္မူရာ၌
" မိမိ ျပဳလုပ္ေသာ အလွဴဒါနေၾကာင့္ သတၱဝါတို႔ ေသေၾကပ်က္စီးမႈ မရွိေစရ" လို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ အလွဴအတန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မလိုအပ္ပဲ ဗံုးေပါလေအာ လွဴဒါန္းမႈမ်ိဳးကိုလည္း အားေပးေတာ္ မမူပါ။ ဒီလိုအလွဴမ်ဳိးမွာ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ျဖူစင္ျခင္းမရွိ၊ ကိုယ္လွဴလိုက္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မေသေပမယ့္ သူ႔အနာဂတ္ေတာ့ ပ်က္စီးဖို႔ အားပိုေကာင္းသြားတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ လူမိုက္အားေပးရာလည္း ေရာက္တယ္လို႔ လည္း ယူဆတဲ့အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာနဲ႔လည္း မညီဘူးလို႔လည္း ျမင္ပါတယ္။

မယွဥ္အပ္တာကို ယွဥ္ျပီးေျပာတာမဟုတ္ေပမယ့္ ဂ်ပန္မွာ တခုတခုကို အရင္းအႏွီးအျဖစ္ လုပ္မျပဘဲ ဒီအတိုင္း သနားၾကပါဆိုျပီး အသားလြတ္ေတာင္းလို႔ အဆင္မေျပဘူး။ ဘယ္သူမွ ထည့္မွ မဟုတ္လို႔ပဲ။

အနည္းဆံုး လူစိတ္ဝင္စားမယ့္ အဆို၊ အက၊ အထူးအဆန္း တခုတခု လုပ္ျပရတယ္။ စိတ္ဝင္စားလို႔ သေဘာက်ရင္ေပးတယ္။

အခုလို လိမ္ညာေတာင္းတာကို သိသိၾကီးနဲ႔ေတာ့
" သူ႔ဖာသာသူ ဘယ္လိုပဲေတာင္းေတာင္း၊ ငါလွဴလိုက္ရင္ ငါကုသိုလ္ရတာ " ပဲဆိုျပီး လူမိုက္အားေပး၊ လူလိမ္အားေပး လုပ္ေလ့မရွိဘူး။

ဂ်ပန္နဲ႔ေတာ့ မယွဥ္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။
အူမေတာင့္မွ သီလေစာင့္ႏိုုင္မွာေပါ့ မနႏၵာရယ္လို႔ ေျပာေကာင္းေျပာၾကပါလိမ့္မယ္။

ဂ်ပန္ေတြလည္း အရင္က အူမ မေတာင့္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ေတြ ေျဖာင့္ခဲ့ၾကတယ္။

ေတာင္းရမ္းစားေသာက္မယ့္အစား အလုပ္ကိုေရကုန္ေရခမ္း လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
က်မတိုု႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တကယ္လုပ္ေစခ်င္တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကို ဂ်ပန္ေတြက အႏွစ္(၅၀)ေလာက္ကတည္းက ေစာျပီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ့္ကို မညွာဘဲ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ တုတ္ေႏွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကတယ္။ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္မႈေတြကို လံုးဝ အားမေပးခဲ့ၾကဘူး။

ဒါေတြေၾကာင့္ ယေန႔ကမာၻမွာ သာမာန္ဂ်ပန္လူမ်ဳိး အရပ္သားတေယာက္နဲ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးအရပ္သားတေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္မႈျခင္း ကြာသြားျပီ။ ဆက္ဆံခံရပံုျခင္း ကြာသြားျပီ။ အထင္ၾကီးေလးစားခံရပံုျခင္း ကြာသြားျပီ။

ဂ်ပန္လူမ်ဳိးေတြမွာ ဘယ္ကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ စဥ္းစားရင္ သူ႔အတြက္ေရာ၊ သူ႔လူမ်ဳိးအတြက္ပါ ထည့္စဥ္းစားတတ္တဲ့ အေျခခံစိတ္ဓါတ္ေတာ့ ရွိတယ္။

အဲ့သည့္စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ သူတို႔ေတြဟာ home lessေတြကို သနားေလ့မရွိဘူး။ ေပးကမ္းစြန္႔က်ဲေလ့မရွိဘူး။
ရမွန္းသိေနရင္ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ဂ်ပန္မွာ မ်ားလာလိမ့္မယ္။ အလုပ္မလုပ္ခ်င္တဲ့သူမ်ားလာရင္ ဂ်ပန္ပ်က္စီးသြားလိမ့္မယ္တဲ့။

က်မတို႔ ျမန္မာအမ်ားစုမွာ အဲ့လို စဥ္းစားရင္ ေ-ာက္ေပါၾကီးလို႔ အေျပာခံရမယ္။
ေအာင္မေလးဟယ္....ဖရဲသီးစိတ္သည္ေလး လိမ္ေနတာကိုသိေပမယ့္ သနားလို႔ ပိုက္ဆံေလးေပးမိတာကို တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးနဲ႔ခ်ီျပီး ေျပာေနလိုက္တာ။
ကၽြတ္ေနတဲ့ပလတ္ကေတာ့ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ဘူးေဟ့။ ျပန္ေတာင္ တပ္လို႔ရပါ့မလား မသိေတာ့ဘူးလို႔ ဒီစာဖတ္ျပီးရင္ ေျပာၾကမယ့္သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိမွာပဲ။

ျမန္မာျပည္ၾကီး ေကာင္းစားဖို႔ဆိုတာ ဦးသိန္းစိန္ကိုခ်ည္းပဲ ဆဲေနလို႔လည္း မရဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုခ်ည္းပဲ အားကိုးေနလို႔မရဘူး။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ေျပာတဲ့ စကားတခြန္း ရွင္းရွင္းေလးပဲ။
" က်မတို႔လူမ်ဳိး တိုးတက္ခ်င္ရင္ အရင္ဆံုးျပင္ရမွာ စိတ္ဓါတ္တဲ့" ။

တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြဆိုတာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာေတြပါ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သမ ွ် မညစ္ေထးေစခ်င္ဘူး၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ရတနာေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သမ ွ် အနာအဆာ ကင္းေစခ်င္တယ္။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ လွပတဲ့ အနာဂတ္ေလးေတြဟာ လမ္းမေပၚမွာ အစိတ္စိတ္ အမႊာအမႊာ ေက်မြသြားတဲ့ #ဖရဲသီးစိတ္ေလးမ်ားနဲ႔အတူ ေရာမပါသြားေစခ်င္ပါ။

နႏၵာ

မွတ္ခ်က္...face bookေပၚမွာ က်မကိုခင္တဲ့၊ က်မက ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား၊ တခ်ဳိ႔ဆို က်မနဲ႔အတူတူ အလုပ္တြဲလုပ္ဖို႔အထိ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားရွိတဲ့အတြက္ က်မရဲ႕ အယူအဆကို အခ်ိန္ရလို႔ ေရးျပျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ ခံယူခ်က္မတူသူေတြကို အျပစ္တင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ က်မကေတာ့ ဒီလိုမိန္းမပါဆိုတာကို ခင္မင္ရသူမ်ား သိထားရရံုဆိုပါေတာ့။ ေရွာင္ခ်င္လည္း ေရွာင္လို႔ရေအာင္ေပါ့။