ဒုကၡ

လူသားေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ တစံုတရာကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနခ်ိန္ေတြ၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနခ်ိန္ေတြမွာ အေဝးကို လွမ္းေမွ်ာ္တတ္ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ ရႈ႕ခင္းေတြဟာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ အေျပာက်ယ္လွတဲ့ လႈိင္းတန္ပိုးေတြထေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးလည္းျဖစ္ႏုိင္သလို၊ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ မိုးသားေကာင္းကင္ၾကီးလည္းျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။

မညီညာျခင္းအလွ
အဲသည္လို ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းက အေတြးေပါင္းစံု၊ စိတ္ကူးေပါင္းစံု ျဖစ္လာၾကရတယ္။ အကယ္၍မ်ား ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြသာ အနိမ့္အျမင့္ မညီမညာမရွိဘဲ ေတာင္တန္းၾကီးတခုလံုး ညီညာေနမယ္ဆိုရင္ အုတ္တံတိုင္းၾကီး တခ်ပ္ကိုၾကည့္ေနရသလိုမ်ဳိးျဖစ္ေနမွာပဲ။ အဲသည္လိုသာဆိုရင္လည္း ကမာၻေျမမွာ ေတာင္တန္းအလွဆိုတာ မရွိေတာ့သလို ေျမတံတိုင္းတခုကိုၾကည့္ရာမွ ထြက္လာတဲ့ အႏုပညာမ်ဳိးစံုဟာလည္း အခုေလာက္ေတာ့ လွႏိုင္မယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီအတိုင္းပါပဲ  မိုးေကာင္းကင္မွာရွိတဲ့ တိမ္ေတာင္တိမ္လိပ္ေတြသာ အနားကြပ္အနားတြန္႔ေလးေတြမရွိဘဲ ညီညီညာညာနဲ႔ တိတိက်က်ၾကီး ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴေအာက္မွာေနရတာနဲ႔ ဘာထူးေတာ့မွာလဲ။ လူသားတို႔အတြက္ ကဗ်ာမ်ားစြာ၊ စာမ်ားစြာ၊ ဂီတအႏုသုခုမမ်ားစြာ၊ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ပင္လယ္ၾကီးဟာလည္း အနိမ့္အျမင့္ အၾကီးအေသး မတူတဲ့ မညီညာတဲ့ လႈိင္းလံုးေတြ၊ အထုအထစ္ေတြနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြေၾကာင့္သာ လွပတင့္တယ္ေနရတာပါ။ 

 အဖုအထစ္ေလးမ်ား၊ ၾကမ္းတမ္းမႈမ်ားရဲ႕ အသံုးဝင္မႈ
သဘာဝတရားမ်ား သာမကဘဲ လူသားတို႔ လက္ေတြ႔ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ၾကမ္းတမ္းမႈတခုက အေရးပါတဲ့ ေနရာကို အျပည့္အဝ ယူထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔တေတြ အျမဲလိုလို ထိေတြ႔အသံုးျပဳေနရတဲ့ ယာဥ္အမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ တာယာဘီးေတြမွာသာ အဖုအထစ္ေတြမရွိရင္၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြမရွိရင္၊ လမ္းမၾကီးေတြသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၾကမ္းတမ္းမႈ(ပြတ္မႈအား) (Friction)မရွိခဲ့ဘဲ ဘိုးလိမ္းေျပးလမ္းလို ေခ်ာမြတ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ မေတြးဝံ့စရာပဲ။

ရႊံ႕ေတြေၾကာင့္ ေခ်ာေနတဲ့ လမ္းေတြကို အထုအထစ္ေတြနဲ႔ မညီညာျခင္းျဖစ္ေအာင္ ခဲလံုး၊ အုတ္က်ဳိးစတာေတြ ခင္းေပးရတယ္။ ေရညွိေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတဲ့ လမ္းေတြကိုလည္း ထံုးျဖဴးေပးရတယ္။ ႏွင္းေတြသိပ္သည္းလြန္းလို႔ ေရခဲျပင္လို ျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းေတြကို ဆားျဖဴးေပးရတယ္။ ဒါေတြအကုန္လံုးဟာ လူသားတို႔က မညီညာျခင္း၊ အထုအထစ္ျဖစ္ျခင္း၊ၾကမ္းတမ္းျခင္းတို႔ကို လိုလိုလားလား ဖန္တီးေနၾကျခင္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္  မညီညာျခင္း၊ ၾကမ္းရွျခင္း၊ အဖုအထစ္ တို႔သာ မရွိရင္ ေလာကၾကီးရဲ႕ အလွအပတို႔ဟာ ရွိရင္းစြဲအေျခအေနထက္ မ်ားစြာ အက်ည္းတန္သြားႏိုင္တယ္လို႔ တခါတခါေတြးမိတယ္။ 

ဒုကၡ
ဒါေပမယ့္ လူသားတို႔ရဲ႕ ဘဝမွာ မညီညာျခင္း၊ ဖုျခင္းထစ္ျခင္း၊ၾကမ္းတမ္းျခင္းေတြကို စုေပါင္းထားတဲ့ "ဒုကၡ" ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အလိုမရွိၾကဘူး။ "ဒုကၡ"ကို လူတိုင္းေၾကာက္ၾကတယ္။ "ဒုကၡ"နဲ႔ လူတိုင္းေဝးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ "ဒုကၡ"ကလည္း လူတိုင္းနဲ႔ ပါတ္သက္ခ်င္ပံုပဲ။ တခါတခါလာရင္ တခုတည္းေတာင္ မဟုတ္ဘူး၊ အေပါင္းအေဖၚေလးနဲ႔ေတာင္ လာတတ္ေသးတယ္။

"ဒုကၡ"လာရင္ တခ်ဳိ႕က ငိုေၾကြးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ထြက္ေျပးတယ္။ တခ်ဳိ႕က အရွံဳးေပးလိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႔က ရင္ဆိုင္တိုက္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေသြးဆူတယ္။ တခ်ဳိ႕က ညည္းညဴတယ္။ ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ႏွစ္ျမိဳ႕စရာမရွိတဲ့ "ဒုကၡ"ကို လက္ခံတတ္ျပီး "ဒုကၡ"နဲ႔ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ဆက္ဆံတတ္သူကေတာ့ ဘဝမွာ အရည္အေသြးျပည့္ဝတဲ့ ေအာင္ျမင္သူေတြ ျဖစ္လာၾကရတယ္။ "ဒုကၡ"ေတြ႔တိုင္း အရွံဳးေပးထြက္ေျပးသူေတြကေတာ့ "ဒုကၡ"ရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေအာက္မွာ နလံမထူႏိုင္ဘဲ သူတပါးလက္ေအာက္မွာ နိမ့္ပါးစြာရွိေနတတ္ၾကတယ္။

"ဒုကၡ"ဆိုတဲ့ အရာထဲမွာ မေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ရွံဳးနိမ့္ျခင္း၊ ၾကံစည္တိုင္းမျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္စီးဆံုးရွံဳးျခင္းေတြ ပါေနတယ္။ "ငါေတာ့ ဒုကၡေရာက္ပါျပီ" လို႔ေတြးမိလုိက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထားလိုက္ပါ။ "ဒုကၡ"ဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကီးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရင္ဆံုးမျခိမ္းေျခာက္၊ မႏွိပ္စက္လိုက္ပါနဲ႔။ ငါေရာက္ေနပါျပီဆိုတဲ့ "ဒုကၡ"က ဘာလဲ။

-တကိုယ္တည္း ၾကိဳးစားရင္း မေအာင္ျမင္တာလား၊ ျပိဳင္ဘက္ကို ရွံဳးနိမ့္တာလား၊ 
 -အၾကံအစည္ေတြ အထမေျမာက္ေတာ့တာလား၊ 
-ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးအားကိုးသူ (သို႔) ကိုယ္တန္ဖိုးထားရေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ဆံုးရွံဴးတာလား  စသျဖင့္ ကိုယ့္"ဒုကၡ" ကို ပထမဦးဆံုး အမ်ဳိးအစားခြဲၾကည့္လိုက္ပါ။


မေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ျပိဳင္ဘက္ကို ရွံဳးနိမ့္ျခင္း  “ဒုကၡ”
သင့္ "ဒုကၡ"က တကိုယ္တည္း ၾကိဳးစားရင္း မေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ျပိဳင္ဘက္ကို ရွံဳးနိမ့္ျခင္း ဆိုပါေတာ့။ ေလာကမွာ တၾကိမ္တည္း ၾကိဳးစားရံုနဲ႔သာ ေအာင္ျမင္ၾကစတမ္းဆို "ဇြဲ" ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရေတာင္ ေပၚေပါက္လာႏိုင္စရာမရွိဘူး။

မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္လည္း မေအာင္ျမင္ျခင္းၾကီးကို ရင္မွာပိုက္ေထြးျပီး ပူေဆြးမေနပါနဲ႔ေတာ့။ " ငါၾကိဳးစားတာပဲ မျဖစ္လာတာေတာ့ ကံပဲ "ဆိုျပီး ဘာမွ မျမင္ရ၊ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာႏိုင္တဲ့ ကံဆိုတာၾကီးကိုလည္း လႊဲခ်မေနပါနဲ႔။ ျပိဳင္ဘက္ကို ရွံဴးနိမ့္ခဲ့ရင္လည္း "တကယ္ဆို ငါႏိုင္ရမွာ၊ ဒိုင္လူၾကီးက မ်က္ႏွာလိုက္လို႔၊ အားေပးတဲ့သူမရွိလို႔၊ ေနမေကာင္းျဖစ္သြားလို႔...စသျဖင့္ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ဆင္ေျခေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မကာကြယ္ပါနဲ႔။

ကိုယ့္လုပ္ရပ္ထဲက မေအာင္ျမင္ရတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို ရွာပါ။ ျပိဳင္ဘက္ကို က်ရွံဴးရင္လည္း က်႐ွံဴးရတဲ့ အားနည္းခ်က္ကို ရွာပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မညွာဘဲ သူတပါးကို ေဝဖန္သလိုမ်ဳိး ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ပိုက္စိပ္တိုက္ရွာပါ။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိကိုေမြးပါ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကိုယ္ ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့၊ လူေရွ႕မွာ ခ်ေျပာျပရဲတဲ့ သတၱိမရွိဘူး။ အဲဒီလို သတၱိမရွိတဲ့သူထဲမွာ သင္မပါဘူးဆိုရင္ သင္ဟာ က်ရွံဴးခဲ့ဖူးရင္ေတာင္ ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႔ေတာ့ မေဝးေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြႏ္ုပ္ရဲရဲၾကီး အာမခံရဲပါတယ္။ 

တခ်ဳိ႕ေသာ လူၾကီးမိဘမ်ားကဆို "တကယ္ဆို က်မကေလးက တဖက္လူရဲ႕ကေလးနဲ႔ အရည္အခ်င္းျခင္းက အတူတူပါပဲ၊ လက္ေရးေလး နည္းနည္းမလွတာေလး တခုတည္းကို အျပစ္ရွာျပီး ဟိုဘက္က ဆရာမကို လာဘ္ထိုးထားလို႔ေနမွာေပါ့။ က်မကေလးက အခု အဆင့္(၂)ပဲရတာေလ" ဆိုတာမ်ဳိးကို ကာယကံရွင္ ကေလးေရွ႕မွာပါ ေျပာတတ္ၾကတယ္။
အဲလို ေျပာလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ကေလးစိတ္ထဲမွာ


(၁) ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ ကိုယ္ျပန္မျမင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္မ်ဳိး မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
(၂) ကိုယ္ရံွဴးနိမ့္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူတပါးကို အလြယ္တကူ အျပစ္ဖို႔တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးၾကီးကို ရသြားေစတယ္။
(၃) ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ကို အထပ္ထပ္အခါအခါ ျပန္ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ထက္ ဆင္ေျခေပးျပီး ကုိယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္တတ္တဲ့အက်င့္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လိမ္ညာတတ္တဲ့အက်င့္ၾကီးက လူၾကီးျဖစ္တဲ့အထိ ပါသြားႏိုင္တယ္။ 

သူတပါးကို အလြယ္တကူ အျပစ္ေျပာျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္တတ္သူေတြဟာ ဘယ္လိုအသိုင္းအဝိုင္းမွာမွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္အေနအထားအရ အထက္ကေျပာခဲ့သလိုပဲ တကယ္ပဲ အဂတိလိုက္စားမႈေတြ ရွိေနရင္ေတာင္ ကေလးကြယ္ရာမွာပဲ လူၾကီးမိဘေတြက တိုင္ပင္သင့္တယ္။ လူၾကီးက လူၾကီးတာဝန္ျဖစ္တဲ့ ကေလးဘက္က အမွန္ကန္ဆံုးျဖစ္ႏုိင္ေရးကို ၾကိဳးစားရမယ္။ ကေလးကိုေတာ့ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔နဲ႔ အားနည္းခ်က္ေလးရွိတာေလးကို အျပဳသေဘာနဲ႔ ေထာက္ျပျပီး ေနာက္တၾကိမ္မွာ ဒီ့ထက္ ထပ္ၾကိဳးစားဖို႔ကိုပဲ တိုက္တြန္းသင့္တယ္။ ႏုနယ္ေသးတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕စိတ္ထဲကိုေတာ့ အသံုးမက်တဲ့ ဝါဒေတြ ထည့္မေပးေစခ်င္ဘူး။

ဒီလိုေျပာရျခင္းဟာလည္း တိုးတက္ေရးေဆာင္းပါးေတြလိုက္ဖတ္၊ ေကာင္းႏိုးရာရာ စကားလံုးေလးေတြ လိုက္စုျပီး ကိုယ္တိုင္ဘာမွ လက္ေတြ႔မက်င့္ၾကံခဲ့ဖူးဘဲနဲ႔ ေကာ္ပီျပန္ကူးျပျခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္ဘဝမွာ ကိုယ္က အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားပါရက္နဲ႔ ကိုယ့္ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ စြမ္းအားအရည္အခ်င္းကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳ ခံရပါရက္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္ရည္မွန္းထားသေလာက္ မျဖစ္ရတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္း သံုးေလးၾကိမ္ေလာက္ၾကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။

ထင္သေလာက္ မျဖစ္တဲ့ဒဏ္ကို ခံလိုက္ရခါစ ၂ၾကိမ္ေလာက္အထိကေတာ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကိုယ္ မရွာဘဲ "ဟိုလူက ကၽြႏ္ုပ္ကို ၾကည့္မရလို႔၊ ဒီလူက သူ႔လူျဖစ္ေနလို႔" "ကၽြႏ္ုပ္က ငယ္ေသးတယ္ဆိုျပီး လူရာမသြင္းခ်င္လို႔၊ ဟိုလူၾကီးကေတာ့ အသက္ၾကီးျပီး ကၽြႏ္ုပ္ေလာက္ေတာင္ အသံုးက်တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔" စသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လက္ခံႏိုင္တဲ့ ဆင္ေျခေတြေပးမိတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခ်စ္ခင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ “ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဒီလိုပဲရွိတတ္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ “ လို႔ ဂရုဏာနဲ႔ႏွစ္သိမ့္ေပးတာကို ေက်နပ္စြာခံယူရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ညွာညွာတာတာေတြးေပးခဲ့တယ္။

(၃)ၾကိမ္ေျမာက္ေလာက္က်ေတာ့ " ငါၾကိဳးစားျပီး အစြမ္းကုန္ တက္လွမ္းမယ္ၾကံလိုက္တိုင္း ငါေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ကို ျပန္ဆြဲေနတဲ့ အရာေတြဟာ ငါ့ကိုယ္ငါ အျမဲဆင္ေျခေပးေနၾကျဖစ္တဲ့ "ငါ့ကို သူတို႔က မနာလိုလို႔၊ ငါ့ကို ၾကည့္မရလို႔၊ ငါက လုပ္ရမယ့္ တာဝန္ပိုင္းနဲ႔စာရင္ အသက္ငယ္ေနလို႔" စတဲ့ အေၾကာင္းအရာတူ ဆင္ေျခေတြခ်ည္း ျဖစ္ျဖစ္ေနတာပါလား ဆိုတာကို သတိထားမိလာတယ္။

ဟုတ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ငါေတြးသလို ငါ့ကို လူေတြကအျမင္ကပ္တယ္၊ ၾကည့္မရဘူး၊ အျမင္ကပ္တဲ့ ပုဒ္မတပ္ျပီး မေထာက္ခံဘူး၊ အားမေပးဘူး၊ မလိုလားဘူး ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘာျဖစ္လို႔ အဲသည္လို ျဖစ္ရလဲဆိုတာကို ရွာရမယ္။ ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပဲ။ ဒီအားနည္းခ်က္ကို ျပင္ႏိုင္မွ ငါေမွ်ာ္မွန္းတဲ့လမ္း ေျဖာင့္တန္းႏိုင္မယ္လို႔ သတိျပဳမိလာတယ္။ 

အဲသည္လို သတိျပဳမိလာတာနဲ႔အမွ် ေကာင္းႏိုးရာရာ နည္းေတြရွာေဖြ အသံုးျပဳျပီး ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကိုယ္ ျပင္ၾကည့္တယ္။ စမ္းၾကည့္တယ္။ တကယ္ပဲ လက္ေတြ႕အက်ဳိးေက်းဇူးေတြကို ခံစားရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဆို နင္နည္းနည္းေျပာင္းလဲသြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ႏွစ္အတန္ၾကာမေတြ႔ရဘဲ ျပန္ေတြ႔သူေတြကေတာ့ နင္အေတာ္ၾကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုၾကတယ္။

ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ ကၽြႏု္ပ္perfectျဖစ္ေနပါျပီလို႔ ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏု္ပ္မွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မသိေသးေသာ တျခားအားနည္းခ်က္ေတြလည္း ရွိကိုရွိေနဦးမွာပဲ။ ဆိုလိုခ်င္တာက ကိစၥရပ္တိုင္းမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ပန္းတိုင္၊ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိေမြးျပီး မေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်ရွံဳးျခင္း "ဒုကၡ"ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကေစဖို႔ အၾကံျပဳရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အၾကံအစည္ေတြ အထမေျမာက္ျခင္း “ဒုကၡ”
"ၾကံစည္တိုင္းလည္း ျဖစ္မလာဘူး....." သီခ်င္းေတာင္ ရွိတယ္ေနာ္။ လူေတြရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘဝနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား တိုက္ဆိုင္လိုက္လို႔ လူေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္ လက္ခံလိုက္ၾကသလဲဆိုတာ အဲသည့္ သီခ်င္းတခါတည္း ေပါက္သြားတာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ တစံုတခုကို ၾကံစည္ျပီး ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္လို႔ အထမေျမာက္ရင္ ဒါဟာ ငါတေယာက္တည္းမွ ျဖစ္ရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ႏွလံုးသြင္းပါ။ စိတ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အတည္ျငိမ္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ထိန္းပါ။

ေသေသခ်ာခ်ာ စနစ္တက် ၾကိဳတင္ၾကံစည္ ျပင္ဆင္ထားပါရက္နဲ႔ တပါးသူေၾကာင့္ အၾကံအစည္ေတြ အပ်က္ပ်က္ အယြင္းယြင္း ျဖစ္သြားရတဲ့ အခ်ိန္၊ အင္မတန္ ေပါက္ကြဲပစ္ခ်င္စရာေကာင္းလွတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေပါက္ကြဲလိုက္ဘဲနဲ႔ စိတ္ကို အတည္ျငိမ္ဆံုးထားျပီး ေျဖရွင္းသြားႏိုင္တဲ့ သာဓကေလးတခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ 

အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲမွာတက္ၾကြစြာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့အတြက္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံခဲ့ရျပီး၊ အိႏၵိယျပည္ သံအမတ္ၾကီးအျဖစ္ ရုရွားႏိုင္ငံ၊ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတြကို ေစလႊတ္ျခင္းခံရတဲ့၊ ၁၉၅၃/၅၄မွာ ကုလသမဂၢရဲ႕ အေထြေထြခံညီလာခံမွာ ပထမဦးဆံုး အမ်ဳိးသမီးသဘာပတိအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အိုင္ယာလန္သံအမတ္၊ စပိန္သံအမတ္မ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူတေယာက္။

ထိုစဥ္က အိႏၵိယႏိုင္ငံဥပေဒအရ ခင္ပြန္းသည္ မရွိေတာ့သည့္အခါ အေမြဆက္ခံပိုင္ခြင့္မရွိဘဲ သားသမီး(၃)ေယာက္နဲ႔ ဒုကၡအေရာက္ၾကီး ေရာက္ခဲ့ရသူ (မဒမ္ပန္ဒစ္) (Vijaya Lakshmi Pandit) ဆိုသူ အာဂအမ်ဳိးသမီးၾကီးတဦးဟာ ဒုကၡမ်ဳိးစံုကို ေက်ေက်လည္လည္ က်င္လည္စြာ ေပါင္းသင္းႏိုင္ခဲ့ျပီးေနာက္ ျဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာ အိႏၵိယျပည္ရဲ႕ မဟာမင္းၾကီးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ သူမအိမ္မွာ ျဗိတိသွ်ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္နဲ႔ဇနီးတို႔ကို အလုပ္သေဘာအရ ညစာစားပြဲနဲ႔ ဧည့္ခံဖို႔ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ေန႔ကေပါ့......... 

အဲသည့္အခ်ိန္မွာ သူမအတြက္ အဲသည့္ ညစာစားပြဲေလာက္ အေရးၾကီးတာ မရွိပါ။ သူမဟာ အရာရာကို ေစ့စပ္ေသခ်ာလြန္းစြာကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ စီရင္မႈေတြ ျပဳထားခဲ့တယ္။ အစားအေသာက္စာရင္းကအစ စားပြဲေပၚမွာ သူ႔အေရာင္အေသြးအလိုက္ စီစဥ္ေနရာခ်ရမယ့္ ပန္းမ်ား၊ ထြန္းညွိရမယ့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားအထိ အေသးစိတ္အစီအစဥ္ေတြ ေရးဆြဲျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္လာျပီးအေဖ်ာ္ယမကာ ႏွစ္ၾကိမ္ထည့္ေပးျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူမက ညစာေၾကျငာရန္ ဘ႑ာစိုးကို အခ်က္ျပလိုက္တယ္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အားလံုးပဲ အစားအေသာက္ေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ အစားအေသာက္ကမ်ားေတာ့ ေရာက္မလာဘဲ အေဖ်ာ္ယမကာသာ တတိယအၾကိမ္လာျဖည့္တာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူမလည္း မေနသာေတာ့ပဲ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဇနီးေမာင္ႏွံကို ခြင့္ပန္ျပီး ေနာက္ေဖး စားဖိုေဆာင္ထဲကို ကေမ်ာေသာပါး ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ဒီမွာတင္ပဲ သူမ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမဟာ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါသလည္း အရမ္းျဖစ္သြားတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္ေတြလည္း ငယ္ထိပ္တက္ေဆာင့္သြားတယ္။ ထိုင္ျပီး ငိုခ်လိုက္ခ်င္စိတ္လည္း ေပါက္သြားတယ္။

သူမျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ ထမင္းခ်က္အကူ မိန္းကေလးက စားဖိုေဆာင္ အခန္းေထာင့္မွာ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ရပ္ေနတယ္။ အိမ္ေဖၚလုပ္သူအမ်ဳိးသမီးၾကီးကလည္း ေနာက္တေထာင့္မွာ။ စားဖိုမွဴးကေတာ့ စားပြဲေပၚမွာထိုင္ကာ လက္က ဟင္းခ်ဳိဇြန္းကို ေဝွ႕ယမ္းလ်က္၊ ေျခေထာက္က စည္းခ်က္လိုက္ျပီး သီခ်င္းဆိုေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာေတာ့ ၾကက္သားတုန္းေတြက ျပန္႕က်ဲလ်က္။ သူမ တကိုယ္လံုး ညႊတ္က်သြားေတာ့မတတ္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

သူမဟာ အမူးသမား စားဖိုမွဴးကို ခ်က္ခ်င္းပဲ အလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ စိတ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းရင္း ေသြးေအးေအးနဲ႔ ကိုယ္ၾကံစည္ စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မလာျခင္း ဒုကၡကို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းလိုက္တယ္။ စားဖိုမွဴးကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး အေကာင္းဆံုး အေနအထားနဲ႔ ဟင္းပြဲေတြ အျမန္ဆံုးျဖစ္ေအာင္သာ စီစဥ္ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဟင္းပြဲေတြထြက္လာျပီး တည္ခင္းဧည့္ခံခ်ိန္မွာေတာ့ မူလက ၾကိဳတင္ေျပာၾကားထားတဲ့ အစားအေသာက္စာရင္းနဲ႔ သိပ္မကိုက္ညီေတာ့လို႔ အနည္းငယ္ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္။

 မီးဖိုေဆာင္ထဲက အျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပလိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားထံက အံ့ၾသသံေတြ တျပိဳင္နက္ထြက္လာတယ္။ ‘အရက္မူးေနတာေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ႏိုင္ရင္ အရက္မ်ားမမူးရင္ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူးေနာ္” လို႔ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ သူမလည္း စိတ္သက္သာရာရျပီး ရယ္လိုက္တဲ့အသံဟာ ငိုသံထြက္ေနသလိုလိုပဲ….လို႔ ေရးထားတာဖတ္ဖူးပါတယ္။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ၾကံစည္ထားတိုင္းျဖစ္မလာေပမယ့္ ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေျခအေနကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေပါက္ကြဲမႈမရွိဘဲ အေကာင္းဆံုးရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းလိုက္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေနာက္တၾကိမ္ အလားတူ ဒုကၡလာရင္လည္း သူမ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလို ဒုကၡမ်ဳိးက သူမကို ႏွိပ္စက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ 

သို႔ျဖစ္ပါ၍ “ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားတဲ့ ကိစၥရပ္တခု မေအာင္ျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡ” နဲ႔ေတြ႔တဲ့ အခါတိုင္းမွာ ဆင္ေျခေပးစရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အလြယ္တကူ ရွာေဖြ၍ရႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မလွည့္စားဘဲ "ဒုကၡ"ကိုသာ ပစ္မွတ္ထားျပီး လိမၼာပါးနပ္စြာ ေျဖရွင္းသင့္ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးအားကိုးသူ ဆံုးရွံဳးရျခင္း” ဒုကၡ” 
ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ မျမဲပါဘူး။ လက္လြတ္ဆံုးရွံဳးျခင္း ဒုကၡဆိုတာလည္း ကိုယ့္တေယာက္တည္းမွ ျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡမဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ဆံုးရွံုးဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ရသူထက္ ကိုယ္မွီခိုအားကိုးရသူ ဆံုးရွံဳးသြားရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ဆံုးပါးသူအတြက္ေရာ၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အပူႏွစ္လံုးၾကြ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ အၾကီးအက်ယ္က်၊ ဆံုးရွံဳးျခင္း ဒုကၡကို မ႐ွဴ႕မလွ ခံစားၾကရပါတယ္။ 

အဲဒီလို အခါမ်ဳိးမွာ ပူေဆြးဝမ္းနည္းေနျခင္း၊ ဒုကၡကို မယွဥ္ျပိဳင္ဘဲ လက္မႈိင္ခ်ေနျခင္းထက္ “ဘယ္လို ဒုကၡမ်ဳိးကမွ ငါအသက္ရွင္သန္ေနသေရြ႕ ငါ့ကို ျပိဳလဲသြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိေစရ” ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ေမြးပစ္လိုက္ပါ။ “တေယာက္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ငါ”  ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးပစ္လိုက္ပါ။ 

ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုရွင္ၾကီးရဲ႕ “ဒုကၡ”
(၁၂)ႏွစ္သား အရြယ္ေကာင္ကေလး တေယာက္နဲ႔ မၾကာခင္မွာ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားရေတာ့မယ့္ သူ႔မိခင္တို႔ဟာ ေနဝင္ဆည္းဆာကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ၾကတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူ သားလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အခုလို ေျပာတယ္္။

” ေလာကဘုရားသခင္ဟာ အေမတို႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ စမ္းသပ္ခ်င္လို႔ အခက္အခဲေတြ၊ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို အေမတို႔ဆီ ပို႔ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တဖက္မွာ ဒါေတြကို ရင္ဆိုင္တိုက္ဖို႔ လက္နက္ေကာင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိမႈတို႔ကိုလည္း ထားရွိေပးထားတယ္။ ဒါေတြရွိေနသမွ် ဘယ္ဒုကၡကိုမွ ေၾကာက္ဖို႔မလိုဘူးသား၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုဒုကၡမ်ဳိးေၾကာင့္မွ အပ်က္စီးမခံနဲ႔” လို႔ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အားေပးျပီး ေကာင္ေလးကိုထားကာ လူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။

ေကာင္ေလးအေဖဟာလည္း ေကာင္ေလးအေမဆံုးျပီး ရက္ပိုင္းေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးဟာ မိဘႏွစ္ပါးကို အရပ္က သျဂိၤဳလ္ေပးလိုက္လို႔ သုႆန္က ျပန္ထြက္အလာမွာေတာ့ ကေလးပီပီ အားကိုးရာမဲ့စြာ ပူေလာင္စြာ ဝမ္းနည္းငိုေၾကြးခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာပါဘူး သူ႔အေမရဲ႕ အားေပးစကားေတြကို ျပန္ၾကားရင္း သူ႔ရဲ႕ စိတ္ပ်က္အားငယ္မႈေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ 

အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သူဟာ တဦးတည္းေသာ အဖြားျဖစ္သူထံမွာ မွီကပ္ေနျပီး မူလတန္းေက်ာင္းတက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သတင္းစာတိုက္မွာ လက္တိုလက္ေတာင္း၊ စာစီအကူ၊ ေနအိမ္ေတြမွာ ၾကမ္းခင္းေကာေဇာခင္းေပးျခင္းအလုပ္ေတြကို လုပ္ရင္း အထက္တန္းေက်ာင္း တက္ခဲ့တယ္။ နီဂရိုးေကာင္ေလးတေယာက္ျဖစ္တဲ့သူဟာ လူျဖဴေတြၾကားမွာ ေတာ္ပါရက္နဲ႔ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝပါရက္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး အႏွိမ္ခံခဲ့ရတယ္။ သူဟာ စိတ္ပ်က္ျခင္းမရွိသလို ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္တင္ျခင္းမရွိဘဲ က်ေရာက္လာတဲ့ အမ်ဳိးအစား စံုလင္လွေသာ ဒုကၡေတြကိုသာ နည္းမ်ဳိးစံုးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းခဲ့တယ္။

လူငယ္ဘဝမွာ ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ရလာတဲ့ အဲသည့္ေကာင္ေလးဟာ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ၊ ဆရာဘဝတို႔မွတဆင့္ စစ္တြင္းကာလာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု OSSတပ္ဖြဲ႕မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း သူအားကိုးရတဲ့ ေလးစားအထင္ၾကီးရတဲ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေတြ သူ႔ေရွ႕မွာတင္ ရုတ္တရက္က်ဆံုးျပီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်ေရာက္လာတဲ့ တာဝန္ေတြကို သူဟာ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ျပီး လူမႈေရးသိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ကိုလိုနီစနစ္ဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ားနဲ႔ စပ္လ်ဥ္း၍ အထူးကၽြမ္းက်င္သူ အျဖစ္ထင္ရွားလာခဲ့တယ္။ 

မိဘရဲ႕အပူ
သူအိမ္ေထာင္က်ျပီး သူ႔သားေလး(၇)ႏွစ္အရြယ ္အေရာက္မွာေတာ့ ကေလးဟာ ပိုလီယုိေရာဂါစြဲကပ္ျပီး ေျခေထာက္ေတြ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဒုကၡိတေလးဘဝကို က်ေရာက္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲအခ်ိန္။ သူအၾကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ခဲ့ရတယ္။ အဲသည့္အၾကိမ္ က်ေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡကိုေတာ့ သူအျပင္သူ႔သားေလးကို လက္တြဲေခၚျပီး ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ ရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ 

သူ႔သားေလးကို သနားလိုက္တာ ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးကို ကေလးေရွ႔မွာ တခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာအားေပးရင္း ေက်ာက္ပတ္တီး ေျဖျပီးရင္ သားေရကူးႏိုင္ရမယ္၊ သားစက္ဘီးစီးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာေတြကိုသာ ကေလးမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိလာေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။ တေျဖးတေျဖးနဲ႔ သူ႔သားေလးဟာ တက္ၾကြလာခဲ့တယ္။ သူ႔ဘဝအနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္ေၾကာင့္က်မႈမရွိေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ပတ္တီးထဲက ၾကြက္သားမ်ား၊ အေၾကာမ်ားႏိုးၾကားလာရတယ္လို႔ သားလုပ္သူက ေနေကာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေျပာပါတယ္။

ဒီလိုနည္းနဲ႔ သူဟာ လူမည္းတေယာက္အေနနဲ႔ ဘဝမွာ ဒုကၡမ်ဳိးစံုကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ၁၉၅၀ခုႏွစ္ ကမာၻျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုကို လူမဲမ်ားထဲတြင္ ပထမဦးဆံုးအေနျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ (Ralph Johnson Bunche)ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တယ္္။ 

(၁၂)ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက မိဘမဲ့၊ ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ခဲ့ရျပီး၊ အတန္းထဲမွာ၊ လူ႔ေလာက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အႏွိမ္ခံ၊ အႏိုင္က်င့္ခံခဲ့ရတဲ့ လူမဲေလး Buncheဟာ ဒုကၡကို လံုးဝမေၾကာက္သူ တေယာက္အျဖစ္ရပ္တည္ရင္း (ထိုအခ်ိန္က) ကမာၻကုသမဂၢမွာ လက္ေထာက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ရာထူးအထိ ရရွိခဲ့တယ္။

ကိုယ္တန္ဖိုးထားရေသာ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား ဆံုးရွံဴးျခင္း “ဒုကၡ”
ေလာကၾကီးမွာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ မျမဲဆံုးအရာကို ျပပါဆိုရင္ ရုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကိုသာ ျပရပါလိမ့္မယ္။ ေရ၊ မီး၊ မင္း၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူ ဆိုတဲ့ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးဒဏ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြးဆံုးရွံုးသြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို ဆံုးရွံုးသြားတဲ့အခါ ေရေၾကာင့္ မီးေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူူးေပါ့။

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေရေျမာပစၥည္းေတြ၊ ျပာပံုေတြကို ၾကည့္ျပီး ဝမ္းနည္းေနျခင္းဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပါ အဲသည့္ပစၥည္းေတြနဲ႔အတူ ေရစုန္ေမွ်ာေနျခင္း၊ ျပာပံုေတာထဲထည့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ရင္မွာပိုက္စရာ ဆံုးရွံဳးမႈေတြေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ဘဝမွာ အရာအားလံုးကို အသစ္က ျပန္စမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကို အျမန္ဆံုးေမြးႏိုင္သူဟာ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္နလံထူလာမယ့္သူပါပဲ။

မင္းအစိုးရေၾကာင့္၊ ခိုးသူေၾကာင့္၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူေၾကာင့္ ဆံုးရွံဳးရျပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ရႏိုင္စရာရွိရင္ ျပန္ရႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ကို ေခါင္းေအးေအးထားျပီး စဥ္းစားပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ လိမၼာပါးနပ္မႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆင္ေျပမႈ၊ သူတပါးကို ကူညီေစာင္မထားမႈေတြက ကိုယ့္ကိုျပန္ အက်ဳိးျပဳပါလိမ့္မယ္။ 

ကၽြႏ္ုပ္ဘဝမွာ အဲသည္ ဥစၥာပ်က္ျခင္း ဒဏ္ကို အသက္(၂၀)ေက်ာ္ အရြယ္မွာ မရွဳ႕မလွ ခံခဲ့ရဘူးတယ္။ အလြန္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားသိၾကပါတယ္။ အဲသည့္အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ေဘးမွာ ေဆြမ်ဳိးသားျခင္း၊ ညီအကိုေမာင္ႏွမ၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ဘယ္သူဆို ဘယ္သူမွ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခိုကိုးရာ အားကိုးမဲ့တဲ့ ဘဝမွာ စျပီးဒုကၡေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ ေနာက္(၇)ရက္အတြင္းမွာ ငါဘယ္ေရာက္ေနမလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိေသးတဲ့အေနအထား။

နဖူးကေခၽြး အဝီစိေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာထားသမွ်ေတြလည္း အားလံုးဆံုးရွံဳးခဲ့ရျပီး ေအးစက္စက္ မိုးေရေအာက္မွာ တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ဆြဲထူခဲ့ရဖူးတယ္။ ငိုေၾကြးေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိခဲ့ဘူး။ “တေယာက္တည္းပဲ ဒါေပမယ့္ ငါ” ဆိုတဲ့ ဒုကၡေရာက္တိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးတဲ့ စကားနဲ႔ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါအလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ 

အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုေပမယ့္ ပိုက္ဆံရဖို႔ အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္ဆင္းတာကို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္အနာဂတ္ၾကီး တခုလံုး ျပိဳပ်က္စီးသြားတာကို ျပန္လည္ထူေထာင္ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို ေျပာတာပါ။ အဲသည့္ကာလတုန္းက တေန႔မွာ ၅နာရီပဲ အိပ္ျပီး ၁၈နာရီ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ၁၅မိနစ္ထမင္းစားခ်ိန္၊ ေရခ်ဳိးအေပါ့အပါးသြားခ်ိန္မိနစ္(၃၀)ကလြဲျပီး က်န္နာ၇ီေတြမွာ ဆက္တိုက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ခဲ့ရတယ္။

အဲသည့္တုန္းကဆို တခါထမ္းရင္ (၁၀)ကီလိုေလာက္ ေလးတဲ့ ဝန္ေတြကိုထမ္းရင္း ၅၂ထစ္ရွိတဲ့ ေလွကားကို တေန႔ထဲမွာ အေခါက္ေပါင္း ရာနဲ႔ခ်ီျပီး တက္ခဲ့ဆင္းခဲ့ရတာလည္းပါတယ္။ ညဘက္ၾကီးလည္း ကိုယ္မသိတဲ့လူေတြနဲ႔ မေတြ႔မျဖစ္ မေျပာမျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ မိန္းကေလးတန္မဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း၊ ၾကိဳတင္ကာကြယ္မႈေတြ လုပ္ရင္း ေတြ႔ခဲ့ရတာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။

ေနာက္ပိုင္း နည္းနည္း အဆင္ေျပလာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ ကၽြႏ္ုပ္ေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ ဒုကၡေတြကို ကၽြႏ္ုပ္ထက္အသက္ၾကီးျပီး အေတြ႔အၾကံဳမ်ားစြာရွိတဲ့ အမ်ဳိးသားၾကီးေတြက သိရေတာ့ “ နင့္ေနရာမွာသာ ငါတို႔ဆို ရူးသြားႏိုင္တယ္”တဲ့။ ကိုယ္ စုတ္ျပတ္သပ္သြားတဲ့ ကိစၥဟာ ျပန္လည္အရသာခံ ေျပာခ်င္စရာမေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ 

ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္ လူငယ္မိန္းကေလးေတြ ေတာ္ရံုတန္ရံု ရည္းစားနဲ႔ကြဲတာေလာက္နဲ႔ ကိုယ့္ဝတ္လစ္စလစ္ပံု အင္တာနက္ေပၚေရာက္သြားတာနဲ႔ တိုက္ေပၚက ခုန္ခ်တဲ့အထိ ရွံဳးနိမ့္ပစ္လိုက္တာကိုေတာ့ လံုးဝအားမေပးဘူး။

ကိုယ္မွားရင္ ကိုယ္ခံရမွာပဲေပါ့။ မွားတုန္းကေတာ့ ဖရိုဖရဲ မွားရဲျပီးေတာ့ ခံရမယ့္အလွည့္က်ေတာ့ ဆိုဆိုဆဲဆဲ ခံလိုက္ရံုေပါ့။ ကိုယ့္အမွားကိုယ္သိရင္ ျပင္လိုက္ရံုပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တန္ဖိုးမထားရင္ေတာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္လာေအာင္ ေကၽြးေမြးျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္လာရတဲ့ အုပ္ထိန္းသူေတြရဲ႕ ေမတၱာေတြနဲ႔ ေက်းဇူးေတြကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားသင့္ပါတယ္။ထားပါေလ။ ဒုကၡ အေၾကာင္းပဲ ျပန္ခ်ဳပ္ေျပာၾကပါစို႔။

ဒီေတာ့ကာ ဒုကၡနဲ႔ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ “ငါ ျဖစ္ပါ့မလား” လို႔ မေတြးပါနဲ႔။ “ငါ ျဖစ္တယ္” လို႔ပဲ ေတြးပါ။ “ငါ ငိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရယ္ေနသူေတြဟာေရာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြမ္းအားၾကီးမားတဲ့ တန္ခိုးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ေနလို႔ ရယ္ေနႏိုင္တာလဲ၊ သူတို႔ေတြက တခုဘူးမွ မငိုခဲ့ဖူးဘူးလား၊ ငါကေရာ အျမဲတမ္း ငိုေနရမွာမို႔လို႔လား” စသျဖင့္ လူေတြအားလံုးထဲမွာ ကိုယ္တေယာက္တည္း ဒုကၡေရာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေတြးတတ္ပါေစ။

ေလာကမွာ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလံုးရဲ႕ အသံုးဝင္မႈ၊ အရည္အေသြးကို ခံႏိုင္ရည္နဲ႔ပဲ တိုင္းတာဆံုးျဖတ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ (မွတ္ခ်က္…လူတေယာက္ရဲ႕တန္ဖိုး၊ စိတ္ေနသေဘာထား မပါပါ။) “ဒီပစၥည္း သိပ္ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ ဒီပစၥည္းကေတာ့ တခါေလာက္သံုးျပီးတာနဲ႔ သြားပါျပီကြာ”၊ “ဒီလူက ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံခံႏိုင္တယ္ဗ်၊ အလကားပါဗ်ာ ဘာမွ ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့သူမဟုတ္ဘူး လူေပ်ာ့” စသျဖင့္ ခံႏိုင္ရည္အားနဲ႔ စကားေျပာတတ္ၾကတယ္။

ဒုကၡမ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးတဲ့သူဟာ ဒုကၡသိပ္မေရာက္ဖူးတဲ့သူထက္ ခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ အသံုးလည္းက်တတ္တယ္။ အသံုးလည္း ဝင္တယ္။ အေတြ႔အၾကံဳလည္းမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒုကၡနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ငါေတာ့ ကြာလတီ တရည္တက္ဦးမယ္လို႔ သေဘာထားျပီး ဒုကၡကို လက္ခံေျဖရွင္းလိုက္ပါ။ 

တစ္ခ်ိန္က သူ႔တိုင္းျပည္တခုတည္းသာမက၊ ကမာၻကပင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္နားဆင္ခဲ့ရတဲ့၊ စစ္ကာလမ်ားအတြင္း အားတက္ဖြယ္၊ ၾကက္သီးေမြးညင္းထဖြယ္ မိန္႔ခြန္းၾကီးမ်ား ေျပာၾကားခဲ့တဲ့့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး၊ လက္ေရြးစင္မိန္႔ခြန္းမ်ား စုစည္း၍ စာအုပ္တြဲေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္ေဝခဲ့ရသည့္ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္သူ ကမာၻေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ဝန္စတန္ခ်ာခ်ီလ္ဟာ အသက္အရြယ္ ၾကီးျမင့္အိုမင္းလာခ်ိန္၊ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔မိန္႔ခြန္းကိုလည္း ပရိသတ္က စိတ္ဝင္စားစြာ အခ်ိန္ေပးေစာင့္ဆိုင္းျပီး နားေထာင္ရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အိုမင္းလွျပီျဖစ္တဲ့ ခ်ာခ်ီလ္ဟာ စကားေတြ အမ်ားၾကီး မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။

အားလံုး လူစံုခ်ိန္မွာ သူစင္ေပၚတက္လာလိုက္တယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ အပ္က်သံေတာင္ မၾကားရေအာင္ သူ႔မိန္႔ခြန္းကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနၾကတယ္။ သူ မိန္႔ခြန္းကို တေၾကာင္းတည္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ သူေျပာခ်င္တဲ့ အႏွစ္သာရအားလံုး အဲသည့္ထဲမွာပါတယ္။ ပရိသတ္မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္ၾကည္ျပီး သူ႔စကားကို ခြန္အားအျပည့္ထည့္ျပီး သူ တခြန္းတည္း ေျပာလိုက္တယ္။ သူေျပာလိုက္တာကေတာ့…..

“ Never,never,never,never,never,never give up!” တဲ့။

ျမန္မာလို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ရရင္ေတာ့
 “ဘယ္ေသာအခါမွ လံုးဝ၊ လံုးဝ၊ လံုးဝ အရွံဳးမေပးၾကနဲ႔” ေပါ့။

အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ဒီစာရဲ႕ အစပိုင္းမွာ ပ်ဳိးခဲ့တဲ့အတိုင္း ေလာကၾကီးဟာ မညီညာျခင္း၊ ၾကမ္းတမ္းျခင္း၊ အဖုအထစ္ေတြနဲ႕ အလွဆင္ေနသလို၊ လူသားတို႔ရဲ႕ ဘဝမွာလည္း ၾကမ္းတမ္းျခင္းေတြနဲ႔ “ဒုကၡ” ၊ မညီညာျခင္းေတြနဲ႔ “ဒုကၡ” ၊ အဖုအထစ္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ “ဒုကၡ” ကို လွပစြာ အသံုးခ်ျပီး ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္သြားႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

 နႏၵာ (ဂ်ပန္)

၂၀၁၂.စက္တင္ဘာလ.၁၈ရက္