အေမ ေက်နပ္မွာပါေလ။

by Ma Nandar on Monday, May 14, 2012 at 12:47am ·

လာျပီေဟ့ ျဗိစာၦ

ေန႔ရက္က စေနနဲ႔တနဂၤေႏြနဲ႔ၾကား။
လရာသီက တန္ေဆာင္မုုန္းလ။
အခ်ိန္က ည၁၂နာရီတိတိ သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္တဲ့အခ်ိန္။
ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တာရာနကၡ စံုုလင္ခ်ိန္ ရန္ကုုန္ျမိဳ႕  အလံုုျမိဳ႕နယ္ ခ်မာဘီေဆးရံုုတြင္ ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု အေမ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။
ေမြးခ်ိန္သာ ကိုုးလိုုးကန္႔လန္႕က်ရံုုမကဘဲ ေမြးဖြားရာတြင္လည္း လြန္စြာမွပင္ နာၾကင္ခက္ခဲစြာျဖင့္ ေသြးတစက္စက္ျဖင့္ အသက္ႏွင့္ရင္းျပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုုင္ကာ ေမြးဖြားခဲ့ရသည္ဟုု ဆိုုပါသည္။ ကၽြႏ္ုုပ္လူ႕ျပည္သိုု႔ ေဇာက္ထိုုးက်ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုုပ္မိခင္မွာ သတိလစ္သြားခဲ့ရပါသည္။

ထိုုအခ်ိန္မွစ၍......တိုုင္ပါေတာ့သည္

ကၽြႏုု္ပ္မိခင္ သတိျပန္ရေသာအခါ သူနာျပဳဆရာမက ကၽြႏုု္ပ္သည္ လြန္စြာ အသံျပဲေၾကာင္း၊ ေမြးေမြးျပီးခ်င္း ညၾကီးသန္းေခါင္ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္ငိုုသံေၾကာင့္ အျခားwardမွ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကေလးမ်ားလန္႔ႏိုုးျပီး ငိုုကုုန္ၾကသျဖင့္ သူတိုု႔အေတာ္အလုုပ္ရႈပ္သြားေၾကာင္း၊ အငိုုတိတ္ေစရန္ ႏိုု႔ေဖ်ာ္တိုုက္ရာတြင္လည္း ပါးစပ္နဲ႔ ရာဘာႏိုု႔သီးေခါင္း မဆန္႔ေသာ္လည္း တပုုလင္းထဲနဲ႔ မေလာက္ဘဲ ေမြးေမြးခ်င္းကိုု ၂ပုုလင္းကုုန္ေအာင္ အဆက္မျပတ္  အငတ္ဘံုုကမာၻမွ လာသကဲ့သိုု႔ တုုန္ခါေနေအာင္ စိုု႔ေၾကာင္း၊ ဒီကေလးေတာ့ မလြယ္ေၾကာင္းတိုု႔ကုုိ ကၽြႏုု္ပ္မိခင္အား တိုုင္ပါေလေတာ့သည္။
(ဤသည္မွာ ကၽြႏုု္ပ္တရက္သမီးအခ်ိန္တြင္ ပထမဦးဆံုုးအၾကိမ္ ကၽြႏုု္ပ္ေၾကာင့္ အေမမ်က္ႏွာ ပ်က္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္)

ျမန္မာျပည္မွ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၆လခန္႔အရြယ္တြင္ သြားငုုတ္တုုတ္ လူငုုတ္တုုတ္ ျဖစ္တတ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြႏုု္ပ္မူကား ...
၄ လသမီးခန္႔ကပင္ သြားငုုတ္တုုပ္ လူငုုတ္တုုပ္ ျဖစ္ေနသည္ကိုု မသိေသးေသာ ဧည့္သည္က ကၽြႏုု္ပ္အား ငွက္ေပ်ာသီးကိုု အစိတ္ကေလးမ်ားလုုပ္၍ လက္ျဖင့္ခြံေကၽြးရာ ကၽြႏုု္ပ္က သူ႔လက္ကိုုပါ ၂ေခ်ာင္းတည္းေသာသြားတိုု႔ျဖင့္ ဖိကိုုက္ေၾကာင္း၊ အေတာ္ဆိုုးေသာ ကေလးျဖစ္ေၾကာင္း ဧည့္သည္က အေမ့ကိုု တိုုင္ပါေတာ့သည္။

ဒီလိုုႏွင့္ ကၽြႏုု္ပ္တႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူက အျပင္ထြက္၍ စီးပြားရွာလိုုသျဖင့္ ကၽြႏုု္ပ္အဖြားအရြယ္ အေဒၚၾကီးတဦးႏွင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကေလးထိန္းေဈးကိုု ညိွ၍ ကၽြႏုု္ပ္အား ၄င္းအေဒၚၾကီးႏွင့္ အပ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။ ကၽြႏုု္ပ္မိခင္ ညေန ေဈးသိမ္း၍ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္တြင္ အဆိုုပါအေဒၚၾကီးက "ညည္းေယာက်ာၤး အထက္တန္းစာေရးရဲ႕ လစာအကုုန္လံုုးေပးေတာင္ ဒီကေလးကိုု ငါမထိန္းေတာ့ဘူး"ဟုု ဆိုုကာ ကၽြႏုု္ပ္ေသာင္းက်န္းပံုုမ်ားကိုု အေမ့ကိုု တိုုင္ပါေလေတာ့သည္။

ကၽြႏုု္ပ္သူငယ္တန္း ပထမဦးဆံုုး တက္ရေသာေန႔၌ အတန္းထဲတြင္ အျခားေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ သိုုင္းခ်တန္းကစားၾကပါသည္။ သူတိုု႔က ကၽြႏုု္ပ္ကဲ့သိုု႔ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေပတံေရး (ဓါးေရးလွံေရး မဟုုတ္ပါ။ ေပတံနဲ႔ ခုုတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ေပတံေရးဟုု ေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္) မကစားတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြႏုု္ပ္၏ ေပတံေစာင္းမ်ားျဖင့္ သူတိုု႔ေခါင္းတိုု႔ ညားကုုန္ၾက၏။

ေက်ာင္းက ပထမဦးဆံုုး ျပန္လာေသာေန႔မွာပင္ စစ္ေအာင္ႏိုုင္သူ ကၽြႏုု္ပ္မွာ ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ဂုုဏ္ယူရင္း ေရခ်ဳိးေနခ်ိန္တြင္ " အမေရ...ဒီမွာေလ အမသမီး က်မတိုု႔ ကေလးေတြကိုု လုုပ္လႊတ္လိုုက္တယ္...ဟူေသာ အစခ်ီသံႏွင့္အတူ........." အေမ့ကိုု တုုိင္ပါေလေတာ့သည္။

ဒီလိုုႏွင့္ ကၽြႏ္ုုပ္သည္  ေဂၚလီရိုုက္၊ ဂ်င္ေပါက္၊ စြန္႔လႊတ္၊ ေဘာလံုုးကန္၊ ေဂြလွိမ့္၊ ေလးခြပစ္၊ ႏိုု႔ဆီခြက္ေထာင္ပစ္၊ သားေရးကြင္းပစ္ စသည့္ ေယာက်ာၤးလ်ာတိုု႔ တတ္အပ္ေသာ အဌာရသတိုု႔ကိုု အရြယ္ၾကီးျပင္းလာသည္ႏွင့္အမ ွ် ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္လာသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ကၽြႏ္ုုပ္၏ေမာင္ေလးမ်ားႏွင့္တကြ ရပ္ကြက္ထဲရွိကေလးမ်ားအား တပ္ေထာင္တာဗိုုလ္ထုု လူစုုကာ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ ရပ္ကြက္ထဲရွိ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းအထိ နယ္ခ်ဲ႕ကာ သြားေရာက္ကစားႏိုုင္ေရးအတြက္ ထိုုေက်ာင္းရွိ ကိုုရင္ေလးဦးစီးေသာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေလးမ်ားႏွင့္ နယ္ေျမလုုေရး တိုုက္ပြဲကိုု ထိုုေက်ာင္းဝန္းအတြင္းမွာပင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့ပါသည္။

ဟိုုဘက္မွာ ၁၀ႏွစ္သားအရြယ္ ကိုုရင္က အၾကီးဆံုုးျဖစ္သလိုု ဒီဘက္မွာလည္း ၁၀ႏွစ္သမီးအရြယ္ ကၽြႏ္ုုပ္က အၾကီးဆံုုးမိုု႔ ေခါင္းေဆာင္ခ်င္း ဖိုုက္ၾကရာ အခ်စ္ႏွင့္စစ္တြင္ မတရားတာမရွိ ဆိုုသည့္စကားအတိုုင္း ကၽြႏ္ုုပ္လည္း ကိုုရင့္သကၤန္းကိုု အားနည္းခ်က္သဖြယ္ သေဘာထားလ်က္ အတင္းဆြဲ၍ လက္သီးထိုုးပါေတာ့သည္။
ဤအခ်င္းအရာကိုု ျမင္ေသာ ထိုုေက်ာင္းတြင္းရွိဘုုန္းဘုုန္းက လြန္စြာမွပင္ ထိတ္လန္႔တုုန္လ်က္ ကၽြႏ္ုုပ္အေမအား အိမ္တိုုင္ယာေရာက္ လာတိုုင္ပါေတာ့သည္။

ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေပါက္ေက်ာ္မ၊ ကေလးဗိုုလ္ဟုု နာမည္ၾကီးေနေသာ ကၽြႏ္ုုပ္အား အေမက ငါးတန္းႏွစ္အေရာက္တြင္ မိန္းကေလးသီးသန္႔ေက်ာင္းသိုု႔ ပိုု႔လိုုက္ပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တေလ်ာက္လံုုး မိန္းကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုုပ္မေပ်ာ္ပါ။
ထိုု႔ေၾကာင့္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးမ်ားႏွင့္ အသားကုုန္ နည္းမ်ဳိးစံုု ေဆာ့ကစားပါေတာ့သည္။
ေႏြရာသီ၏ တခုုေသာ ေန႔လည္ခင္းတြင္ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႕အားလံုုး၏ မုုန္႔ဖိုုးနဲနဲစီထည့္၍ စုုဝယ္ထားရေသာ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ကန္ေနေသာ ေကာ္ေဘာ္လံုုးေလးမွာ ေဖါင္းကနဲျမည္ေအာင္ ေပါက္ျပီး ကြဲထြက္သြားပါသည္။
 ေဘာလံုုးအကြဲကိုုၾကည့္ျပီး ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔အားလံုုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ထပ္ဝယ္စရာ ပိုုက္ဆံမျပည့္ပါ။ မဟုုတ္တာမွန္သမ ွ်တြင္ အင္မတန္ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကၽြႏ္ုုပ္မွာ ကေလးအားလံုုး၏ ေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အခုုလိုု ၾကံစည္လိုုက္ရပါေတာ့သည္။

" ကဲ...ဒီေဘာလံုုးထဲကိုု နင္တိုု႔ငါတိုု႔အိမ္ေတြမွာ ရွိတဲ့ ေရာင္းလိုု႔ရတဲ့ ပလတ္စတစ္ေတြအစအနေတြ အကုုန္သြပ္ျပီးထည့္မယ္။ ပလတ္စတစ္ေတြ မထည့္ခင္ အရင္ဆံုုး ေက်ာက္စရစ္ခဲလံုုးၾကီးၾကီးကိုု အလည္ကျမွဳပ္ျပီး ထည့္မယ္။ ျပီးမွ ပလတ္စတစ္ေတြ က်ပ္ေနေအာင္ထည့္မယ္။ ျပီးရင္ ဒန္အိုုးဒန္ခြက္ ဦးေလးၾကီးကိုု ေရာင္းမယ္။ ရတဲ့ ပိုုက္ဆံနဲ႔ ေနာက္အသစ္တလံုုး ျပန္ဝယ္မယ္' ဟူသတတ္။

ကေလးေတြလည္း ေခါင္းေဆာင္နႏၵာရဲ႕ အမိန္႔အတိုုင္း ေသေသသပ္သပ္ စီရင္ျပီး ဒန္အိုုးဒန္ခြက္ ဦးေလးၾကီးကိုု ေခၚလိုုက္ပါေရာ။ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ထက္ လည္၍ လူၾကီးလုုပ္ေနေသာ အႏွီဦးေလးၾကီးမွာ ေဘာလံုုးေလးကိုု လက္ႏွင့္ ဆၾကည့္လိုုက္ျပီး သူ႔အနားတြင္ မ်က္လံုုးကေလးမ်ားျပဴး၍ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ဝုုိင္းထိုုင္ၾကည့္ေနၾကေသာ ကေလးအုုပ္အား တခြန္းထဲေသာ ေမးခြန္းကိုု ေမးပါသည္။

" ဒါ ဘယ္သူ ေခါင္းေဆာင္တာလဲ" တဲ့။ သစၥာရွိေသာ ကၽြႏ္ုုပ္၏ တပ္သားမ်ားကလည္း ညီညီညြတ္ညြတ္ပင္ တိုုင္ပင္ထားသကဲ့သိုု႔ ကၽြႏ္ုုပ္ထံသိုု႔ လက္ညိွဳးမ်ားပါ အဆစ္ထိုုး၍ " အဲသည့္ အမ မေအးနႏၵာ၊ သူက ၆တန္း၊ သူ ဦးစီးတာ "ဟုု ရိုုက္မစစ္ရဘဲ စံုုစံုုေစ့ေစ့ေျဖၾကေလသည္။ ဒီလိုုႏွင့္ပင္ ဒန္အိုုးဒန္ခြက္ဦးေလးၾကီးလည္း ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု အေမႏွင့္ တိုုင္ပါေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုုပ္၈တန္းသိုု႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုုပ္ႏွင့္ ဆိုုးေဖၚဆိုုးဖက္ျဖစ္ေသာ (ယခုု Happy world ကေလးကစားကြင္း ပိုုင္ရွင္ျဖစ္ေနသူ) သူငယ္ခ်င္း အိမ့္အိမ့္ေအာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပခိုုက္ ေနာက္ထပ္ ေသာင္းက်န္းဖက္ တေယာက္ျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ ဆုုႏြယ္( Cindy Chan, ယခုု ဂ်ာမဏီတြင္ ကိုုယ္ဝန္ေန႔ေစ့လေစ့ၾကီး) ႏွင့္ပူးေပါင္းကာ အိမ့္အိမ့္ေအာင္၏ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုု ခိုုးယူစားေသာက္ျပီးသည့္အျပင္ ခ်ဳိင့္အလံုုးလိုုက္ကိုုပါ စာသင္ခန္းအျပင္က အမွိဳက္ပံုုးထဲ သြားထည့္ထားလိုုက္ပါသည္။

ထမင္းစားခ်ိန္ကုုန္သည္အထိ ခ်ဳိင့္လည္းေပ်ာက္၊ ထမင္းလည္း ငတ္ရရွာေသာ အိမ့္အိမ့္ေအာင္မွာ ကၽြႏ္ုုပ္တိုု႔ႏွစ္ေယာက္ကိုု မသကၤာေၾကာင္း ဆရာမႏွင့္သြားတိုုင္ပါသည္။ နဂိုုကတည္းက ကၽြႏ္ုုပ္၏ လက္စလက္နကိုု သိေနေသာ ဆရာမကလည္း သမီးသူ႔ခ်ိဳင့္ကိုုယူလားလိုု႕ မေမးဘဲ သမီးသူ႔ခ်ဳိင့္ကိုု ဘယ္မွာ ဝွက္ထားလဲဟုုသာ တိုုက္ရိုုက္ေမးပါေတာ့သည္။
ညေနေက်ာင္းဆင္း၍ အိမ္ျပန္လာေသာအခါ ဖုုန္းခြက္ကိုု ကိုုင္ထားေသာအေမ့၏ "ဟုုတ္ကဲ့ပါ ဆရာမ၊ ေနာက္ဒီလိုု မျဖစ္ေစရပါဘူး ဆရာမ၊ ဟုုတ္ကဲ့ပါရွင္ "အစ၇ွိေသာ စကားသံတိုု႔ကိုု အိ္မ္ေပၚမေရာက္ခင္ကပင္ ၾကားလိုုက္ရျခင္းျဖင့္ ဆရာမ အေမကိုု တိုုင္ေနပါေတာ့သည္။

ဒီလိုုႏွင့္ ကၽြႏ္ုုပ္တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသူဘဝေရာက္ခ်ိန္တြင္လည္း တခုုေသာ မနက္ခင္း၌ အိပ္ယာထေနာက္က်ျခင္းေၾကာင့္ class ကိုု မီေအာင္ အိမ္ေရွ႔တြင္ တန္းစီထိုုးရပ္ထားေသာ အိမ္နီးျခင္းကားမ်ားၾကားမွ ကၽြႏ္ုုပ္၏ကားကိုု မဆင္မျခင္ ေမာင္းထြက္လိုုက္ရာ ဂၽြတ္ဂၽြတ္ဂၽြတ္ ဟူေသာ အသံမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြႏ္ုုပ္ကား၏ ညာဘက္မီးလံုုး ေၾကမြသြားျပီး ေဘးတြင္ရပ္ထားေသာMR 2ကား၏ နားထင္လည္း ပိန္လိမ္သြားပါေတာ့သည္။

အျခင္းအရာ အစအဆံုုးကိုု အိမ္ေပၚမွ လိုုက္ျမင္လိုုက္ေသာ MR 2ပိုုင္ရွင္၏ "ေဟ့ ေဟ့....ဟူေသာ အသံကိုုေတာင္ ဆံုုးေအာင္နားမေထာင္ဘဲ ကားကိုု ဝုုန္းကနဲ ေဆာင့္ေမာင္းထြက္လာခဲ့လိုုက္ပါသည္။
လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္အေရာက္ မီးနီမိေသာအခါက်မွ ေတြးမိပါသည္။ ဟိုုလူၾကီး အခုုေလာက္ဆိုု အေမ့ကိုု တိုုင္ေနေလာက္ျပီ။

ထိုုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေမသည္ ကင္ဆာေရာဂါၾကီးတဖက္ႏွင့္ သမီးဆိုုးကိုု တသက္လံုုး ဆံုုးမခဲ့သည့္အတိုုင္း ဆံုုးမေနပါေသးသည္။ ငယ္တုုန္းကလိုုေတာ့ ကၽြႏ္ုုပ္ကိုုရိုုက္ရန္ သူလက္မေျမွာက္ႏိုုင္ေတာ့ပါ။

ထိုု႔ေနာက္မွာေတာ့ အေမသည္  ကၽြႏ္ုုပ္အလယ္တန္းေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွစ၍ သူမ လမ္းေလ ွ်ာက္ေနႏိုုင္ေသးခ်ိန္အထိ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတိုုင္း အေမလိုုက္ပိုု႔ေပးေလ့ရွိေသာ တရားစခန္းရိပ္သာကိုု အေမမရွိလည္း သမီးသြားေနာ္ဟုု ေနာက္ဆံုုးစကားေျပာၾကားျပီး ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု ထိုုက္သင့္ေသာ ဥစၥာအေမြ၊ ဘြဲ႕တခုု၊ ဒီပလိုုမာ ၂ခုု၊ စီးပြား႐ွာ နည္း အတတ္ပညာ၊ မိန္းကေလးတိုု႔ တတ္အပ္ေသာ အခ်က္အျပဳတ္၊ အခ်ဳပ္အလုုပ္ အတတ္ပညာ တိုု႔ႏွင့္တကြ လူ႕ေလာကအလယ္တြင္ ကၽြႏုု္ပ္ကိုု စိတ္ခ်လက္ခ်ထားကာ တခုုေသာ သၾကၤန္အၾကိဳေန႔၏ မနက္ေျခာက္နာရီတြင္ တရားနာရင္း လူ႔ေလာကထဲက အျပီးတိုုင္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါသည္။

ကၽြႏ္ုုပ္ကိုု ေမြးခဲ့ရသည့္အတြက္ အေမ ဘာမ်ားရပါသနည္း။ အေမ့၏ ေမြးျခင္းကိုု ခံရေသာ ကၽြႏ္ုုပ္ကေတာ့ အမ်ားၾကီးရလိုုက္ပါတယ္။ အေမက မိဘကိုု ရွိေနခိုုက္ ေက်နပ္ေအာင္ မထားဘဲ မိဘေသမွ ဝမ္းနည္းပူေဆြးျပီး လူၾကားထဲမွာ ငိုုယိုုေနတာမ်ဳိးကိုု  အေမေသရင္ မလုုပ္မိေစနဲ႔လိုု႔ မွာခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ဆံုုးမစကားအတိုုင္း ကၽြႏ္ုုပ္ေရွ႔မွာ အေမ့ကိုု ေလာင္တိုုက္သြင္းေတာ့ မီးလ ွ်ံေတြကိုု မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ မ်က္ရည္မက်ဘဲ ဆိုုက္ၾကည့္ေနႏိုုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲသည့္ မီးညြန္႔ေတြၾကားမွာ အေမျပာျဖစ္သြားသလိုု သမီးဆိုုးတေယာက္လည္း ျပာျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

အေမဆံုုးခ်ိန္ကစလိုု႔ ယခုုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနတဲ့ သမီးကေတာ့ ............အေမရယ္ ေရာက္ေလရာ ဘံုုနန္းကေန စံုုစမ္းၾကည့္ပါ။
အေမ ေက်နပ္မွာပါေလ။

အေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့ကိုု ဤစာျဖင့္ ပူေဇာ္ပါ၏။
ေအးနႏၵာေအာင္(ဂ်ပန္)