ဆက္ေရးမယ္ဆိုျပီး
ေနာက္ပိုင္း မေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။ ေရးျဖစ္ေအာင္အားေပးတဲ့
ပရိသတ္ေတြေရာ ကိုျမင့္လိႈင္(ဘားမားတူေဒး) နွင့္ အခ်ိန္တိုင္း
အဆက္မျပတ္တိုက္တြန္းတဲ့ မေအးနႏၵာေအာင္(လမ္းျပၾကယ္-ဂ်ပန္) တို႔ကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခ်က္လက္အခ်ိဳ႕ကို မအားလပ္တဲ့ၾကားကေန ေျဖၾကားေပးတဲ့
သူငယ္ခ်င္း ကိုေဇယ်ာ၀င္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သရုပ္ေဖၚပံုမ်ားႏွင့္တကြ
ေဖၚျပရန္အၾကံေပးခဲ့ေသာ ကိုအိုးေဝေအာင္(အယ္ဒီတာ-ဟစ္တိုင္)တို႔အား
အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ေရးတဲ့ အထဲမွာ ခ်န္မထားခ်င္စရာ အေကာင္းဆံုးက ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလာရင္ ၀ိုင္းရံလာတဲ့ ပိုက္ဆံရွိ အသိုင္း၀ိုင္းေတြကိုပါပဲ။ ကိုေပၚ့နားမွာ စီးပြါးေရးေတာင့္တင္းတဲ့ မိသားစုတစုက လူငယ္ေတြ ၀ိုင္းရံလာခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုဝိုင္းရံမႈဟာ အေျခေနအရေတာ့ ကိုေပၚ့အေနနွင့္ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကားနွင့္လိုက္ပို႔ လိုက္ၾကိဳျပီး စီစဥ္ေပးနိုင္တဲ့ မိသားစုၾကီးက ကူညီလိုက္ေတာ့မွပဲ က်ေနာ္တို႔နွင့္ ကုိေပၚအရင္လို မထိ ေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ သူကလည္း အေရးၾကီး ကိစၥေတြလိုက္လံေဆြးေႏြးလုပ္ကိုင္ ေနတာမ်ားေတာ့ (၁၀၁)လမ္းအိမ္ကို သိပ္မလာနိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လံုျခံဳေရးအရလည္း မေကာင္းေတာ့လို႔ပါ။
အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေသြးဆူလာပါတယ္။ နယ္စပ္ကို ထြက္ျပီး လက္နက္ကိုင္မယ္ ျပန္ခ်မယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ကိုေပၚက လံုး၀မၾကိဳက္ေတာ့ သေဘာမတူဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီတုန္းကအသိဥာဏ္နဲ႔ ကိုေပၚ့ကို အဖိုးၾကီးဆိုျပီး စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ညစ္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ စလုပ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုတင္ေဌးနွင့္က်ေနာ္တို႔ေတြ ကိုေပၚနားက ထြက္ခြါခဲ့ပါတယ္။ လမ္းေပၚတက္ျပီး ေအာ္တဲ့ ပဲြေတြကိုက်ေနာ္တို႔ ေျပာက္က်ားလုပ္ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ကလာရင္ ထြက္ေျပးေပါ့ဗ်ာ။ ရသေလာက္ အာခံေနတဲ့သေဘာနဲ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အနွံံ႕က်ေနာ္တို႔ ေတြ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ လိုက္လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ တံတားနီ နွစ္ပတ္လည္ေန႕ကို (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မ-MAIN) မိန္းထဲမွာ လုပ္ေတာ့ တက္ၾကြတဲ့ လူေတြက အျပင္ထြက္ဖို႔ နိုးေဆာ္ျပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံတိုေလးတခုေထာင္လိုက္ပါတယ္။ (အလံေထာင္လိုက္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက လမ္းထြက္ေတာ့မယ္၊ ဆႏၵျပၾကမယ္) လို႔ ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ ေဟာေျပာေနတဲ့ စင္နားမွာ လံုုျခဳံေရး၀ိုင္းလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ အဲဒီအလံတိုေလးကို လိုက္လုရာက တေျဖးေျဖးနွင့္ မႏၱေလးေဆာင္ေရွ႕ကေန အလံတိုေလးကဟာ ဘဲြ႕နွင္းသဘင္ဘက္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ လူအမုန္းခံျပီး ထိပ္ဆံုးက လိုက္တားတာ ကိုမိုးသီး(မိုးသီးဇြန္)ပါ။
ဆဲြၾကလဲြၾကနွင့္ ဘဲြ႕နွင့္သဘင္ေဘးက စင္၀င္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ အလံကို က်ေနာ္လုယူ လိုက္နိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လိုက္လုတုန္းကေတာ့ အျပင္မထြက္ဖို႔ ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔ လုိက္လုတာပါ။ က်ေနာ္လက္ထဲလည္း အလံေရာက္ေရာ ေဘးက ၀ိုင္းေအာ္တဲ့ တက္ၾကြသံေတြၾကားမွာ လူငယ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ပါ အျပင္ထြက္မယ့္ ေသြးဆူလာပါေတာ့တယ္။
ေသြးဆူေစရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အင္းယားဖက္က ေက်ာင္းျခံစည္းရံုး အျပင္ကေန ေသနတ္နွင့္ေက်ာင္းထဲကို ၀ိုင္းခ်ိန္ထားတဲ့ စစ္သားေတြကို ျမင္လိုက္ရလို႔ပါပဲ။ ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေဒါသထြက္သြားဗ်။
ေက်ာင္းသားကို ဒီလိုျခိမ္းေျခာက္လို႔ ရရိုးလားကြဆိုျပီး က်ေနာ္လဲ ဆက္ထြက္ဖို႔ စိတ္၀င္ျပီး အေပါက္ဖက္ကို ဆက္ခ်ီတက္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ စိတ္ေျပာင္းသြားတဲ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းတားတဲ့ ကိုမိုးသီးကိုလည္း မ်က္စိထဲမွာ ဘာမွမျမင္ေတာ့ဘဲ အဲဒီအလံတိုေလးနွင့္ လဲြရိုက္ပစ္လိုက္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုမိုးသီးတို႔ေတြ .......
ရေအာင္ ထိန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုမိုးသီးနွင့္ အားလံုးေသာ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိသူေတြ အထိန္းေကာင္းလို႔ နွစ္ပတ္လည္ေန႕က ေသြးေျမက်မယ့္ကိန္းက သီသီေလးလြတ္သြားတာပါ။ အဲသည့္တုန္းက အျပင္ထြက္ဖို႕ ဦးစီးတဲ့ လူေတြထဲမွာ က်ေနာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတာေတ့ ရကသ အတြင္းေရးမွဴးမတင္တင္ညိဳ နွင့္အကသ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ပါ။ အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါက ေသမွာမေၾကာက္ၾကတဲ့ စစ္အုပ္စုကို စိန္ေခၚရဲတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေပါ့ဗ်ာ။
ကိုေပၚ့အေၾကာင္းျပန္ဆက္ၾကဦးစို႔.....က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲသည့္အခ်ိန္ထိ ဆိုခဲေစ ျမဲေစဆိုတဲ့ ကိုေပၚ့ကို ခ်စ္တုန္းပါပဲ။ ခ်စ္လို႔လည္း ကေလးအေတြးနွင့္ ကိုမင္းေဇယ်ာ တို႔က မႏၱေလးေဆာင္မွာ မကသ ဆိုုျပီးလုပ္ေတာ့ ဒါဟာ ကိုေပၚတို႔ကို ျပိဳင္တာပဲ ဆိုျပီး ကိုပ်ံလႊား(တာေမြ)နွင့္ က်ေနာ္တို႕ မႏၱေလးေဆာင္ထဲသြားျပီး ရမ္းကားဖူးတယ္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္ဖက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ မကသေခါင္းဆာင္ ကိုေဇယ်ာၾကီး
အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္ရဲ႕နည္းဗ်ဴဟာျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ေသြးခဲြတဲ့ တန္ျပန္ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္ငန္းေတြက ေအာင္ျမင္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ မကသ ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာရွိတဲ့ မႏၱေလးေဆာင္မွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ရပ္တည္ခြင့္ေပးတာဟာ က်ေနာ္တို႔လို ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ အလြန္ပဲ ေဒါသထြက္စရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအတြင္းမွာလည္း ဗ(ဗကသ) နွင့္ မ(မကသ) ဆိုျပီးကဲြကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း အစည္းအေ၀းေတြမွာ ဗ နွင့္ မ နွင့္ အျငင္းပြားတာေတြ၊ ျပႆနာတက္ရတာေတြ မၾကာခဏျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္ကေတာ့ တရားေဟာေကာင္းတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အကိုၾကီး ကိုေပၚ(မင္းကိုနိုင္) ကိုသာခၽြင္းခ်က္မရွိေထာက္ခံသူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။။ ႏုနယ္ေသးတာေၾကာင့္ရယ္၊ ကိုေပၚ့ရဲ႕ တျခားေလးစားစရာေကာင္းတာေတြကိုပါသိေနေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ခင္လို႔ တရားမင္တာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ မကသ မွာ က်ေနာ္တကယ္ ခင္တဲ့ ကိုေဌးၾကြယ္ တေယာက္ေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။
ကိုေဌးၾကြယ္က အဖဲြ႕အစည္းမခဲြျခားဘူး။ က်ေနာ္တို႕ကို လူငယ္ေတြကို သူတတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီပါတယ္။ က်ေနာ္လူငယ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူကူညီဖူးတယ္။ ဒီလိုနွင့္ တရက္ေပါ့.....က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕က လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ကို မစပယ္(မမိုးျမစံပယ္ေအး) ေရာက္လာျပီး ကိုညိဳထြန္းဆိုသူနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ့ ကိုညိဳထြန္းဆိုတာက ( န၀တက "ဗမာ"ကို " ျမန္မာ " လို႔ေျပာင္းတာကို ေ၀ဖန္ခဲ့တဲ့သူ။ ဒါကို နဝတဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႔က ဗုဒၶကို မုဒၶ ေျပာသူဆိုျပီး သတင္းစာကေန ျပန္လွန္ထိုးႏွက္တာကို ေကာင္းေကာင္းခံရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တဦးပါ)။
အကုန္လံုး အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ယံုၾကည္ေနခဲ့ၾကတာကို က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕စည္းေရးကိစၥ ပ်က္သြားတာေၾကာင့္ အလားတူ လိုင္းတခုတင္ဖို႔နဲ႕ န၀တ အစိုးရကို ပါ၀ါျပိဳင္ဖို႔ ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြ ၾကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မစံပယ္က က်ေနာ္ လုပ္ရမယ့္ ကိစၥေတြ ေျပာဆိုျပီး ျပန္သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့မစံပယ္ ျပန္သြားျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ့္အိမ္ (သို႔)က်ေနာ့္ အေဖ့ထံမွ အျပီးအပိုင္ တသက္စာ ထြက္ခါြလာခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ပိုင္ဆိုင္သမွ် စက္ဘီးကေလးနဲ႔အတူ အေဖ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ေရႊလက္စြပ္၊ ဆဲြၾကိဳးနွင့္ အဖိုးတန္မယ့္ အ၀တ္အစားမွန္သမွ် ထားခဲ့တယ္......လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔။ သားလိမ္မာပီပီ ေတာ္လွန္ေရးမွာ သံုးဖို႔အတြက္ ထုခြဲေရာင္းခ်ဖို႔ ႏိုင္သေလာက္ သမ လာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေခတ္အခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညႊန္႕က က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို( ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုး) လို႔သာစြပ္စဲြ ေျပာဆိုေနတာ။ က်ေနာ္တို႔မွာေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ ပုဆိုး အသစ္ကို ခၽြတ္ေရာင္းတဲ့ လူေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒီလိုနွင့္ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ကိုင္ေနရင္း သတင္းဆိုး တခုၾကားရပါသည္။ အဲဒါကေတာ့ မတ္လ(၂၃)ရက္ေန႕မွာ ကိုေပၚ့ကို ရန္ကင္းတိုက္တန္းေတြ အနီးမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ဖမ္းဆီးလိုက္ျပီဆိုတဲ့ သတင္းပါပဲ။
သူနွင့္ ပါသြားတဲ့ လူေတြထဲက ကိုဘိ္ုၾကည္
(ကိုဘိ္ုၾကည္)
(ယၡဳ
ထိုင္းနိုင္ငံတြင္ နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားေနသူ)
တေယာက္သာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာလို႔ ျပန္သိရတာပါ။ သူသာလြတ္မလာရင္
သတင္းေပ်ာက္ ေဖ်ာက္လိုက္နိုင္ပါသည္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဘာပဲလုပ္လုပ္
အကုန္လံုး စုစည္းေဆြးေႏြး မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ၾကတဲ့ ေနရာကေတာ့
အခုအင္းလ်ားလမ္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္၀င္းထဲက တဲၾကီးဆီမွာပါပဲ။ ၁၉၈၉ မတ္လ ၂၅ ရက္ေန႕ မွာ ကိုေပ့ၚကို ဖမ္းသြားတဲ့ ကိစၥနွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေက်ာင္းသား အဖဲြအစည္းေပါင္းစံု စုစည္းတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ အကသ မွလည္း ကိုမင္းဇင္
(ကိုမင္းဇင္)
တို႔ ကိုေဇယ်ာ၀င္း၊ ကိုလတ္၊ ကိုသီဟ တို႔ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ (ကိုသက္၀င္းေအာင္)လည္း ပါ ပါတယ္။
(ကိုသက္၀င္းေအာင္)
ေနာက္က်ေတာ့
ျခံျပင္ကို အကသ အဖဲြ႕ေတြ ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကိုတင္ေဌးက ညီေလး
မင္းလိုက္သြား သူတို႔ ေသြးဆူေနတယ္ တခုခုဆို အကို႔လာေျပာ အျမန္ထိန္းရမယ္
ဆိုျပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ေတြရွိေနတဲ့ တဖက္ျခံထဲက
လဖက္ရည္ဆိုင္ကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုမင္းဇင္က အကသ CEC မဟုတ္သူေတြနွင့္
က်ေနာ္ကို စားပဲြ၀ိုင္းကေန ခဏေရွာင္ေပးဖို႔ သူတို႔
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်စရာရွိလို႔ ဆိုျပီး ေျပာလို႔ က်ေနာ္တို႔ အျခား၀ိုင္း
ေျပာင္းထိုင္ရသည္။ဒီလိုနွင့္ေပါ့ဗ်ာ အေျခအေနက အကသ အေနျဖင့္ လမ္းမေပၚတက္မယ္ဆိုျပီး ျဖစ္လာေတာ့၊ မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ ထိန္းမယ့္ ကိုတင္ေဌးတို႔ဆီ က်ေနာ္ ျပန္ေျပးလာတဲ့ အခါမွာ ျခံတံခါးတာ၀န္က်မ်ားက က်ေနာ့ကို ျပန္ျပီး ၀င္ခြင့္မေပးတာနဲ႕ပဲ က်ေနာ္လည္း အထဲက ကိုတင္ေဌးကို အေၾကာင္းမၾကား နိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လုပ္လို႔မရရင္ ရတာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ မင္းကိုနိုင္ကို ျပန္လႊတ္ေပး ဆိုတဲ့ ေတာင္းဆို ဆႏၵျပမႈကို ၀ိုင္းႏဲြလိုက္ပါတယ္။ အစည္းေ၀းလည္း ပ်က္ျပီး ျခံျပင္မွာလဲ စစ္တပ္ကလာတဲ့ ၀ိုင္းတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ အန္တီစုက ညေနမွ ေကာ့မွဴးနယ္စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္က ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ကိုေပၚေၾကာင့္ က်ေနာ့္အေဖဟာက်ေနာ့္ကို စိတ္ခ်ယံုၾကည္ခဲ့ရသလို အားေပးမႈေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒလသစ္ေတာ၀င္းကို ကိုေပၚတို႔တရားေဟာျပီး အျပန္ ထမင္းစားဖို႔ က်ေနာ္က ဘရြတ္ကင္းလမ္းက က်ေနာ့အမ၀မ္းကဲြ အိမ္မွာ စီစဥ္ထားပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖလည္း အဲသည့္ အမအိမ္မွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္ ။ က်ေနာ္က ကိုမင္းကိုနိုင္နွင့္အတူ လာမယ္ဆိုတာဟာ ဟုတ္ရဲ႕လားလို့ဆိုျပီး လာၾကည့္တာေပါ့။ အားလံုးက ကေလးပီပီၾကြားေနတာလို႔ ထင္တာေပါ့။ ကိိုေပၚ၊ ကိုသူရိန္၊ ကိုတင္ေဌး၊ မစပယ္တို႔နဲ႔အတူ က်ေနာ္ပါအိမ္ေပၚတက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ့္အေဖ နွင့္ အမ၀မ္းကဲြေတြ ပါးစပ္ေတြ ဟျပီး အံ့ၾသသြားၾကပါတယ္။ သည့္ေနာက္ေတာ့အေဖဟာ က်ေနာ္ကိုအရမ္းကို စိတ္ခ်သြားပါတယ္။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ အေဖနွင့္ ကိုေပၚတို႔ ခဏစကားေျပာၾကပါတယ္။ အေဖဟာ က်ေနာ့္ကို ကိုေပၚ့ထံအပ္လိုက္ျပီး သူ႕တသက္တာမွာ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ျပီး အားေပးေထာက္ခံခဲ့တာ အေဖဆံုးတဲ့ အခ်ိန္အထိပါပဲ။။ အေဖဟာ က်ေနာ့္ကို အထင္ၾကီးျပီး ဂုဏ္ယူေၾကာင္းကို သူမိတ္ေဆြေတြကို ေျပာျပတယ္လို႔လည္း က်ေနာ္ ျပန္ၾကားရေတာ့ အလြန္ပင္ ၀မ္းသာရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ခ်စ္ခင္အားကိုးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ ကိုေပၚ(ကိုမင္းကိုႏိုင္) ကို က်ေနာ္ မေတြ႕ ရေတာ့ပါဘူး။ ကိုေပၚဟာ က်ေနာ့္အတြက္ သူရဲေကာင္းပါပဲ။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ဟာ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ပါ။ က်ေနာ္ အခုလို ေလ့လာသင္ယူမႈေတြ ရွိျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုေပၚ့ကို ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီတသက္ သူနွင့္ ျပန္ဆံုမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။
ကိုမင္းကိုနိုင္ အသက္ေက်ာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။
ရဲမင္းထြန္း
No comments:
Post a Comment
လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ေရးသားခြင့္ရွိပါသည္။ အမ်ားသူငါဖတ္ရန္မသင့္ေသာ ရုိင္းျပေသာစကားလံုးမ်ား သံုးစြဲပါက ဖ်က္ျခင္းခံရပါမည္။
ေ၀ဖန္ေရးနွင့္ အၾကံေပးျခင္းမ်ားကို လိႈက္လွဲစြာၾကိဳဆိုရလ်က္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေအးနႏၵာေအာင္