ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မင္းကိုနိုင္ (၁)

က်ေနာ္က ကိုေပၚ လို႔ေခၚတဲ့ ကိုေပၚဦးထြန္း(ခ) ကိုမင္းကိုနိုင္ကို က်ေနာ္စေတြ႕စဥ္အခါက က်ေနာ့္အေနနဲ႔  ျမင္ရေတြ႔ရတဲ့ သူ႕ရဲ႕ဟန္ပန္ အမူရာေတြနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ ရင္းနွီးေစခ်င္လို႔ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္  ကိုေပၚ့ ကိုစေတြ႕တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ) ဖဲြ႕စည္းေၾကာင္း မေၾကျငာရေသးတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
 ၾသဂုတ္လ(၁၀)ရက္ေန႕ ဗဟန္းရဲစခန္း ပစ္ခတ္မႈက က်ေနာ္လြတ္လာခဲ့ျပီး၊ စေတာ့ဂိတ္ဂုံး(သိမ္ျဖဴဂံုး) မွာ ထပ္အပစ္ခံရေတာ့၊ အပစ္အခတ္ နဲနဲလြတ္ကင္းတဲ့ မဂၤလာေတာင္ညႊန္႕က ကား၀ပ္ေရွာ႔ တခုမွာ ကိုတင္ေဌး(ကိုတင္ေမာင္ေဌး) က က်ေနာ့္ကို ပုန္းေနခိုင္းထားခဲ့ပါတယ္။ေနာက္ေတာ့ အဲ့သည့္ေနရာကေန ၁၀၁လမ္းက သူ႕အိမ္မွာေခၚထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ပဲ  က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုနိုင္ နွင့္  ၾကဳံရစံုရ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
လူပံုစံက  အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔  ေရွ႔သြားကေလး နဲနဲထြက္ေနတဲ့ တအိမ္လံုးက (ကိုေပၚ) လို႔ေခၚတဲ့ အႏွီပုဂၢိဳလ္ကို ထိုအခ်ိန္က ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္း က်ေနာ္မသိခဲ့ပါဘူး။ ကိုေပၚက ေဆးလိပ္ကို အရမ္း ၾကိဳက္လို႔လား၊ ေတြးစရာေတြ မ်ားလို႔ပဲ ဖိေသာက္ေနတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးခင္ဗ်ာ့.... ဖြာလိုက္ ရႈိက္လိုက္နဲ႔ တကိုယ္လံုးက အေငြ႔ထြက္ေလာက္ေအာင္ကို ေဆးလိပ္ေသာက္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးေနတဲ့ၾကား ေဆးလိပ္ကို လက္က
မခ်တဲ့အျပင္ ေသာက္လက္စ တပိုင္းတစ ေဆးလိပ္တိုေတြကိုလည္း ဟိုတင္ဒီတင္ ဟိုထားဒီထားေပါ့ဗ်ာ။သူ႔အေတြးနဲ႔သူ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ မကပ္ဘဲ သူထားခ်င္ရာထားသြားတဲ့ ေဆးလိပ္တိုေတြကို အားလံုးထဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ကပဲ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ လိုက္သိမ္းရတာေပါ့။
စိတ္ထဲကလည္း သူ႔ကိုသိပ္မခင္မိေတာ့  ေဆးလိပ္ေတြကို အဲလို ေလွ်ာက္မထားဖို႕တခါတခါဆို ဂ်စ္ကန္ကန္နဲ႔ ကိုေပၚ့ကို ေျပာမိတယ္။ တကယ္ဆို အားလံုးထဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕ အဲသည္လို အေပါက္ဆိုးမႈကို ေတာ္ရံုလူဆို က်ေနာ့္ကို ပိတ္ေဟာက္ပစ္လိုက္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုေပၚကေတာ့ က်ေနာ္ ပြစိပြစိလုပ္တာကို ျပံဳးၾကည့္ရင္း ''ကဲကဲ...ညီေလး စုျပီးသိမ္းေပးထားတဲ့ ေဆးလိပ္တုိေတြ ယူခဲ့။ အကိုျပန္ေသာက္မယ္'' လို႔ ေျပာျပီး တကယ္လည္း ေသာက္ပါတယ္။  ေလးစားစရာ ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုေပၚပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့သည့္အခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ကိုမင္းကိုႏိုင္လို႔ မသိေသးဘဲပြစိပြစိ လုပ္ျမဲ လုပ္စဲ ပါပဲ။

ဒီလိုနွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မမွာ က်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖဲြ႕စည္းေၾကာင္းေၾကျငာမယ့္ေန႔ အတြက္ ကိုတင္ေဌးက က်ေနာ့္ကို အထူးတာ၀န္တခု  ေပးပါတယ္။ အဲဒီတာ၀န္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဗိုလ္တေထာင္ျမိဳ႕နယ္ထဲက ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ အရပ္သားလူငယ္တခ်ဳိ႕ကို ေခၚျပီး ကိုေပၚ့ ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိလည္း က်ေနာ္သေဘာ မေပါက္ေသးဘူး။  ကိုတင္ေဌးကိုေတာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ ကိုသူရိန္ကိုေရာလို႔ေတာင္ ေမးလိုက္ပါေသးတယ္။ 
ကိုတင္ေဌးက'' ေပၚဦးကို သာ မင္းသတိထားေပး၊  တခုခုဆိုရင္ မင္းရဲ႕လူေတြနွင့္ သူ႔ကိုဆဲြထုတ္ျပီး လြတ္ရာကိုေခၚေျပး'' လို႔  အေရးတၾကီး ပံုစံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာလာတဲ့အထိေတာင္ ကိုေပၚက ဘယ္သူလဲဆိုတာ က်ေနာ္မရိပ္မိဘူး။ က်ေနာ့္ ထံုခ်က္ကေတာ့ အႏႈိင္းမဲ့ပါတယ္။
ဗကသ ေၾကျငာတဲ့ေန႕မွာေတာ့  မိန္႔ခြန္းေျပာတဲ့ စင္ေရွ႕မွာ က်ေနာ္ေခၚလာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကို၀င္းျမင့္(က်ဆံုး) ဦးေဆာင္တဲ့ လူငယ္ေတြက အင္အားအျပည့္နဲ႔ ေနရာယူလို႔ေပါ့။ ေက်ာင္း၀င္ေပါက္နွင့္ မိန္႔ခြန္းစင္ေရွ႕ကို လူးလားေခါက္ခ်ည္ သြားလိုက္ျပန္လိုက္နဲ႔ က်ေနာ္အလုပ္မ်ားေနခ်ိန္မွာပဲ မိန္႔ခြန္းစင္ေပၚကေန '' ဟုတ္ကဲ့...က်ေနာ္ မင္းကိုႏိုင္ပါ '' လို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္လာတဲ့ အသံပိုင္ရွင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..........
က်ေနာ့္ဇက္ကေလးပုသြားသလို ပါးစပ္လည္း  ေဟာင္းေလာင္းပြင့္သြားမိတယ္။ ေအာင္မေလးဗ်ာ ကိုမင္းကိုႏိုင္ဆိုသည္မွာ က်ေနာ္၏ ကိုေပၚ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ 
၁၀၁ လမ္းမွာ မင္းကိုနိုင္ ဆိုတာ ကေလာင္အမည္တခုလိုပဲ သိထား သေဘာထား မိတယ္။ ဘယ္သူမွန္း မသိသလို ေမးလည္းမေမးမိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္က ထံုပံု အ ပံုမ်ား အခုလူငယ္ေတြ ရယ္မွာပဲ။
ပြဲျပီးေတာ့ အဲဒီေန႕က ၁၀၁ လမ္းအိမ္ကို  ကိုေပၚ ျပန္လုိက္မလာပါဘူး။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္က '' ေၾသာ္... ကိုမင္းကိုနိုင္ဆိုတာ ကိုေပၚ ပါလား'' လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ မစပယ္(မမိုးျမစပယ္ေအး) က က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေခါက္တယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ထံုရလားတဲ့။
ဘယ္သိမလဲဗ်ာ........မဆလ လက္ထက္မွာ ၾကီးလားတဲ့ က်ေနာ္တို႔အေတြ႕ၾကံဳအရဆိုရင္ က်ေနာ္သိထားတဲ့ လူၾကီးဆိုတာ(ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ) နည္းနည္းေတာ့ ထူးျခားရမယ္၊ အာဏာျပရမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ဟိတ္ဟန္မရွိမႈ၊ အားလံုးနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္ေနထိုင္တတ္မႈေတြေၾကာင့္  ဘာမွမသိတဲ့ ၁၆ နွစ္သား ငအူေလး က်ေနာ္ဟာ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲက တခုကို မွတ္မွတ္ရရနဲ႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ကို သိျမင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့  ေက်ာင္းသားသမဂၢရံုးကို ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးမွာလုပ္တဲ့ အခ်ိန္၊ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ ၊ ကိုေပၚက  ေဆးရံုၾကီး အေပၚထပ္မွာ လူမရွိတဲ့ သံုးထပ္ အေဆာင္တခုမွာ အသည္းေရာင္ေနလို႔ ေဆးသြင္းေနရတယ္။  ကုတင္ေပၚလွဲေနတဲ့ ကိုေပၚက နယ္လႊတ္မယ္ သြားမလားဆိုေတာ့ က်ေနာ္အားရ၀မ္းသာနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ အကိုလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သာယာ၀တိီ သံုးဆယ္ဖက္မွာ မဟာဗ်ဳဟာသပိတ္တပ္ရင္းဆိုျပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့ နယ္ေခါင္းေဆာင္ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းဆီ စာတေစာင္သြားပို႔ ေပးဖို႔ က်ေနာ့္ကို ခိုင္းတာပါ။ စာေလးတေစာင္အတြက္ အခုေခတ္လို အင္တာနက္မရွိေတာ့ လစ္ရတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္က သူငယ္ခ်င္း ကိုပူစီ(အမည္ရင္းကိုေရးရန္ ကာယကံရွင္နွင့္ မေတြ႔တာၾကာေနလို႔ သူ႕အမည္ေျပာင္ကို သံုးလိုက္ပါတယ္)ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြက သာယာ၀တီဖက္မွာ ေနလို႔ က်ေနာ္အတြက္နယ္ခံရွိ ျဖစ္ရေအာင္ သူ႔ေခၚသြားလိုက္ပါတယ္။ ကိုေပၚေရးေပးလိုက္တဲ့ စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုတစိုက္ ယူသြားျပီး သာယာ၀တီျမိဳ႕ေပၚက ကိုေဂ်ာ္လီထြန္း တို႔သပိတ္တပ္ဆဲြထားတဲ့ မဆလပါတီယူနစ္ရံုးမွာ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္း ကိုသြားေတြ႕ျပီး စာေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာတင္ပဲ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းက စာဖတ္ျပီးေနာက္ ျဗဳန္းဆို က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းထားလိုက္ေရာဗ်ာ။ မင္းတို႔ဘာေကာင္ေတြလဲ ဘာညာနွင့္ဆိုျပီး မေက်မနပ္ေတြလည္း ျဖစ္လို႔ေပါ့။
ကံေကာင္းလို႔ က်ေနာ္အေဖၚေခၚသြားတဲ့ ကိုပူစီ့ ေဆြမ်ိဳးေတြက ၀ိုင္း၀န္းျပီး ေက်ာင္းသားေတြပါ အာမခံလို႔ နည္းနည္းသက္သာရာရသြားျပီး က်ေနာ္တို႔ကို အဲဒီ့ရံုးထဲမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာမ်ိဳး ထိန္းသိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ နယ္ခံကို ေရြးေခၚလာခဲ့မိလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ကေတာ့ စံုစမ္းမယ္၊ ရန္ကုန္က အေၾကာင္းမျပန္ရင္ မင္းတို႕ကို သတ္မယ္တဲ့။
 ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခ်ိန္က ဗကသ ကို ဆက္သြယ္လို႔ ရတဲ့ ဖုန္းလို႔ နာမည္ၾကီးေနတဲ့ ကိုတင္ေဌး (၁၀၁)လမ္း အိမ္ဖုန္း နံပါတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့မွာ ရန္ကုန္နွင့္ ေျပာဆိုျပီး ဆရာသမားကိုေဂ်ာ္လီထြန္းက က်ေနာ္တို႔ကို ေက်ာင္းသားေတြဆိုျပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံပါတယ္။ က်ေနာ္သေဘာေပါက္တာက ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းက ကိုေပၚေရးေပးလိုက္တဲ့ အၾကမ္းမဖက္ဖို႔နွင့္ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ စာကို နည္းနည္းဘ၀င္မက်ဘူး ၾသဇာေပးတယ္လို႔ ယူဆပံုရတယ္။ က်ေနာ့္ကို ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေတြအရ ေကာက္ခ်က္ခ်တာပါ။ 

က်ေနာ္တို႔ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားရ၀မ္းသာ ကိုေဂ်ာ္လီထြန္းတို႔ေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းရလာေၾကာင္း ကိုေပၚ ကို ေျပာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုေပၚက ထံုးစံအတိုင္း မရွိႏြမ္းပါးသူေတြကို ေပးလိုက္တဲ့။ ဘယ္သူမွ မသံုးနဲ႔တဲ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း လမ္းေဘးမွာ ေတြ႕တဲ့ အဘိုးၾကီးအဖြါးၾကီးေတြကို ေနရွင္နယ္ထမင္းေပါင္းအိုးတို႔ ဓါတ္ဘူးတို႔ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ၾကတာ။ တကယ္ေက်းဇူးတင္ရမွာက ကိုေပၚ့ကိုပါ။
တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕စတည္းခ်တဲ့ ၁၀၁ လမ္းအိမ္ရဲ႕ ထမင္းေပါင္းအိုးက သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။
ကေလးသာသာရွိေသးတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ငါတို႔အဖြဲ႔အတြက္ ေပါင္းအိုးရျပီဆိုျပီး ဝမ္းသာအားရယူလာတာပဲ။ဒီေရာက္ေတာ့ကိုေပၚ့စကားကို မလြန္ဆန္ရဲလို႔ သာ သူေျပာတဲ့ အတိုင္းလုပ္ခဲ့ရတာ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တခ်ိန္က်မွပဲ နိုင္ငံေတာ္ပိုင္ပစၥည္းကို က်ေနာ္တို႔ တရားမ၀င္ သံုးစဲြတာကိုမၾကိဳက္လို႔တားျမစ္တဲ့  ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မင္းကိုနိုင္ရဲ႕  ျပတ္သားကင္းရွင္းမႈ  က်ေနာ္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။

ကိုေပၚက မာန္မာနမရွိတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပါ။ ကိုေပၚ့ကို ဒလျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ မနီလာကဖိတ္လို႔ ဒလသစ္ေတာ၀င္းထဲမွာ ခမ္းခမ္းနားနား ထည္ထည္၀ါ၀ါ အေနအထားမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကို တရားသြားေဟာဖူးပါတယ္။ ကိုေပ့ၚ နိုင္ငံေရးတရားကို နားေထာင္ျပီး အကုန္လံုး ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားေတြ ျဖစ္ကုန္တာ က်ေနာ့္မ်က္ျမင္ပါ။ ဒလသစ္ေတာ၀င္းမွာ ေဟာေျပာတာထဲက က်ေနာ္မွတ္မိတာ .. "က်ေနာ္ ညညဆို အိပ္မရပါဘူး က်ေနာ္အိပ္လိုက္တာနွင့္ ေသြးေတြရဲြေနတဲ့ ၀တ္ရံုေတြ လႊမ္းျခဳံထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက က်ေနာ္နားကို ေရာက္လာျပီး အကိုၾကီး ဒီမိုကေရစီ ေတာင္းေပးပါလို႔ လာေျပာေနၾကတယ္ သူတို႕ေလးေတြမ်က္နွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးေၾကာင္းေတြနွင့္ က်ေနာ္ကို အားကိုးတၾကီး လာလာေျပာ ေနၾကတယ္။ တိုက္ပဲြ၀င္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကေလးေတြရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြက ညညဆို က်ေနာ္နားမွာ ၀ိုင္းရံေနၾကတယ္ဗ်ာ သူတို႔ေလးေတြ မကၽြတ္လြတ္ေသးဘူး တိုက္ပဲြ၀င္ေနတုန္းပဲ။" လို႔ ကိုေပၚ ေဟာေျပာတာကို နားေထာင္တဲ့ လူေတြ အကုန္လံုး မ်က္ရည္ေတြက်ျပီး ငိုုကုန္ၾကတယ္။

ကိုေပၚ အျမဲတမ္း ျပည္သူေတြအတြက္ ပူပင္ေသာကရွိတယ္။ သူဟာ တာ၀န္ရွိတဲ့ အာဏာပိုင္တေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပည္သူေတြအတြက္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ျပည္သူ႕ဖက္က ရပ္တည္တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပါ။  စီမံကိန္းရပ္ကြက္ကလူေတြကိုနွင့္ ေခါင္းျဖတ္မႈျဖစ္ၾကေတာ့လဲ ကိုေပၚ ေငြၾကာယံ ေက်ာင္းတိုက္ကို လိုက္သြားျပီး။ သံဃာေတာ္ေတြေတာင္ ထိန္းမရေတာ့တဲ့ လူအုပ္ၾကီးကို လိုက္လံတားျမစ္တဲ့ အလုပ္ အႏၱရာယ္မ်ားလွတတာကို ကိုေပၚ မေၾကာက္မလန္႕လုပ္တာ။ လိုက္ပါသြားတဲ့ က်ေနာ့္ဂုတ္ေတြယားေနတာ က်ေနာ္ငယ္ကလဲငယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တာ။ ေသြးဆူေနတဲ့ လူအုပ္ၾကီးလက္က သတ္မယ့္ လူေတြကို ေတာင္းယူရတာ က်ေနာ္ျဖင့္ ေၾကာက္လိုက္တာဗ်ာ။ တိုးမေပါက္ က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ဓါးကိုယ္စီ လူေတြထဲ တိုးျပီး။ အဆင္ေျပစြာျဖင့္ လူအုပ္ၾကီးထံက အသက္ခံရေတာ့မယ့္။ မဆလပါတီ ေထာက္လွမ္းေရးက ေဆးေၾကြးျပီး ရပ္ကြက္မီးလိုက္ရွိဳ႕ ခိုင္းလိုက္တဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြ အသက္ခံရမဲ့ ဆဲဆဲ အသက္ကို ျပန္ရလိုက္ပါတယ္။ ကိုေပၚဟာ ျပည္သူ႕အခ်စ္ကိုရတဲ့ ပါရမီရွင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးပါ။ သူစကားေျပာလိုက္ရင္ အကုန္ျငိမ္းခ်မ္းသြားရတယ္။

က်ေနာ္ကိုေပၚ့ကို ခ်စ္တဲ့ အျခားအခ်က္တခုရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါက ကိုေပၚ့ ကိုေနာက္ပိုင္းမွာ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္ တဦးက( အမည္မေဖၚေတာ့ဘူး) ကားစီစဥ္ေပးထားေတာ့ သြားေလရာ ကားနွင့္ ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကိုေပၚအဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ကာလမွာ က်ေနာ္နွင့္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေရာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းနွင့္ သိမ္ျဖဴလမ္း မီးပိြဳင့္မွာ လမ္းျဖတ္ကူးေနတာကိုလည္း သူေတြ႕ေရာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကားကို ျပန္လွည့္ခိုင္းျပီး က်ေနာ္တို႔ကို ကားေပၚအတင္းတက္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ တေနကုန္ေနပူထဲ သြားလာလို႔ နံေစာ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို
ေနရာမဆန္႔ေပမယ့္လည္း က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း တိုးေ၀ွ႕တင္ျပီး က်ေနာ္တို႔ သြားမယ့္ ေနရာကို လိုက္ပို႔ပါတယ္။  ကားေပၚမွာလည္း ကိုေပၚကက်ေနာ့ကို ခ်စ္ခင္ေဖၚေရြစြာ တလမ္းလံုး လည္ပင္းဖက္ထားေလေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ခင္ျမာ မနွစ္ျမိဳ႕တဲ့ မ်က္နွာေပးနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔  တေလးတစား ဆက္ဆံခဲ့တာကို အခုထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။
အာဏာမသိမ္းခင္ တညအလိုမွာ ေဆးလိပ္ခံုတခုမွာ က်ေနာ္ကို ေခၚေတြ႕ျပီး။ ကိုေပၚက လပြတၱာျမိဳ႕ကို ဆန္အိတ္ေတြ သယ္ဖို႔ တာ၀န္ေပး လႊတ္လိုက္လို႔ က်ေနာ္ အာဏာသိမ္းတဲ့ေန႕က ရန္ကုန္ျမိဳ႕ လမ္းမေပၚ ရွိမေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ ကိုစိန္ေဖတင္၊ ေပါက္စီတို႔ နွင့္ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္ခံျပီး ဧရာ၀တီေကာ္ပေရးရွင္းက ထုက္သြားတဲ့ ဗညားဒလ သေဘာၤတစီးနွင့္ (၁၅) ရက္ေလာက္ စစ္တပ္နွင့္ နဘန္းလံုးေနတဲ့ အျဖစ္လဲေရးပါ့မယ္။ ရန္ကုန္က မရွိဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ဆန္ေ၀မယ့္ အစီစဥ္နွင့္ ဆန္သယ္သြားတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို စစ္တပ္က လိုက္လံ သတ္ျဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားျပီး ဆန္ေတြသိမ္းယူသြားတဲ့ အေၾကာင္းပါ။


က်ေနာ္စဥ္းစားျပီး ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ ေနာက္ပိုင္း အာဏာမသိမ္းခင္နဲ႔ အာဏာသိမ္းျပီးကာလေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုေပၚအတြက္ အမွတ္တရေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မင္းကိုနိုင္ (၂) ဆိုျပီး ဆက္ေရးပါဦးမယ္။

 က်ေနာ္ကိုယ္ေတြ႕ မင္းကိုနိုင္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ဘယ္လိုလူသားလဲဆိုတာကို မသိေသးတဲ့ ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားကို အထူးျပဳျပီး ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ခင္မင္ေလးစားလ်က္

ရဲမင္းထြန္း