ကိုညီ။ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ ရက္၊ ၂၀၁၀
ရန္ကုန္ၿမိဳ့၊ ဒဂံုဆိပ္ကမ္း စက္မွဳဇံု၊ ေဒၚဖြားရွင္လမ္းရွိ ျမန္မာဂလိုဘယ္လ္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုက အေျခခံ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္သားမ်ားအား ေပးတဲ့ လစာေငြဟာ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး အေျခအေနနဲ႔ ႏွိဳင္းယွဥ္ရင္ နည္းပါးေနၿပီး အလုပ္သမားအခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရွံဳးေနေၾကာင္း ယေန႔ျမန္မာက စံုစမ္း သိရွိရပါတယ္။
အခုလို အလုပ္သမား အခြင့္အေရး ဆံုးရွံဳးေနျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေျပာင္းလဲမွဳ၊ လက္ရွိ အလုပ္သမားမ်ားရဲ့ အေျခအေနကို စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမားတဦးအား ေမးျမန္းရာ “စက္ရံုက အလုပ္ခ်ိန္လည္း နည္းေစခ်င္တယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ ေပးထားရတာလည္း သိတ္ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့ ေနာ္။ ထမင္းဖိုးကလည္း ႏွစ္ရာေလာက္ ရေစခ်င္တယ္။ အခုက ထမင္းဖိုးက တရာပဲ ရတာေလ။ ေပးတဲ့ အေျခခံလစာက နည္းထားတယ္။ အနည္းဆံုး လခရတဲ့ အလုပ္သမားတေယာက္က တလလံုး ပ်က္ရက္မရွိ အလုပ္ဆင္းႏိုင္မွ သံုးေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္ (က်ပ္ ၃၇,၀၀၀ (အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄၀ ေက်ာ္)) ရတာ။ အလုပ္သမားတေယာက္က ကိုးႏွစ္ေလာက္ လုပ္လည္း အၿမဲတမ္း အလုပ္သမားတေယာက္ မျဖစ္ေသးဘူး ေပါ့ေနာ္။ ေန႔စားလရွင္း သတ္မွတ္ေပးထားတာေပါ့။
က်န္းမာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ အိမ္သာေတြဆိုရင္လည္း ပ်က္စီးသြားရင္ ခ်က္ျခင္း ျပင္ မေပးဘူး။ အဲဒီ အိမ္သာကို ပိတ္ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့ အိမ္သာကို အလုပ္သမားေတြက မ်ားေတာ့ တိုးေ၀ွ႔ၿပီး သံုးရတယ္။ စက္ရံုအေနအထားကလည္း က်န္းမာေရးနဲ႔ သိတ္ မညီညြတ္ဘူး။ အပူခ်ိန္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလ၀င္ေလထြက္ မေကာင္းဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္ အရမ္းမ်ားတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အကူအညီေပးရင္ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳး ရွိတယ္။ မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ကြယ္လြန္တဲ့အခါ ခြင့္ေပးတာမ်ိဳးေတြ မရွိဘူး။ မိဘေတြ ကြယ္လြန္တဲ့အခါေတာ့ နာေရးကူညီေငြအျဖစ္ ငါးေထာင္ေတာ့ ေပးတယ္။ ခြင့္ယူရင္၊ ခြင့္ တိုင္ တိုင္ ၊ မတိုင္တိုင္ ရက္ပ်က္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး လခထဲက ျဖတ္တယ္။
စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမားတေယာက္ဆိုရင္ တေယာက္ရဲ့ တနာရီ၊ တေန႔ စံခ်ိန္နဲ႔ မလုပ္ရဘူး။ နင္းကန္ၿပီး ခိုင္းတယ္။ အလုပ္ၾကပ္ (Supervisor) ကေနတဆင့္ ကေလးေတြကို အရမ္း ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး မတန္တဆ အထည္ထြက္ေအာင္ ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုရီးယားႏိုင္ငံသား စက္ရံုကို ႀကီးၾကပ္တဲ့ မစၥတာဂင္းဆိုတဲ့သူက မေတာက္တေခါက္ ျမန္မာစကားနဲ႔ အလုပ္သမားေတြကို နင္းကန္ ေျပာတယ္။ ဆဲဆုိတာ၊ ႏွိပ္ကြပ္တဲ့စကားမ်ိဳး ေျပာတာ ရွိတယ္။ အမွဳေဆာင္ဒါရိုက္တာဆိုတာကလည္း အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ဘာမွ မသိဘူး။
က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးဆိုရင္ အလုပ္သမားရံုး၊ လူမွဳဖူလံုေရးရံုးက စာရြက္စာတမ္းပါမွ ခြင့္ေပးတယ္။ အဲဒီ အခြင့္အေရးကလည္း နားလည္မွ ရတာ။ စက္ရံုတာ၀န္ရွိသူေတြက လုပ္ေပးတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆို အဲဒီ အခြင့္အေရးကို နားမလည္လို႔ အလုပ္က ထြက္သြားရတာေတြ ရွိတယ္။ အလုပ္သမားေတြ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခ ႏွစ္ေထာင္ဆိုတာကလည္း ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကမွ ေပးတာေပါ့ ေနာ္။ အရင့္အရင္ႏွစ္ေတြကဆိုရင္ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခကို လခထဲမွာ ထည့္ေပးတယ္ဆိုတာကိုပဲ သိရတယ္။ အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အဆင္ေျပတဲ့သူကို လခတိုးေပးတယ္။ အဆင္မေျပတဲ့သူကို တိုး မေပးဘူး။ ခြဲျခား ဆက္ဆံမွဳေတြ ရွိတယ္။
အလုပ္သမားေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ခန္႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကပါတယ္။ သမီးတို႔ မနက္ ၇ နာရီခြဲကေန ည ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္အထိ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ ရွိပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ၄၅ မိနစ္ကို အလုပ္ခ်ိန္ထဲက မေပးထားပါဘူး။ မနက္ ၇ နာရီခြဲမွာ အလုပ္ စဆင္းၿပီး ေန႔လည္ ၁၂ နာရီကို ထမင္းစား ဆင္းပါတယ္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးသြားတယ္။ ည ၈ နာရီ ၁၅ မိနစ္အထိ အလုပ္ ဆက္ လုပ္ရတယ္။ အလုပ္တက္ခ်ိန္ ဘဲလ္ တီးတာဆိုရင္ မနက္ ၇ နာရီခြဲကို အလုပ္ဆင္းဖို႔ ဆိုေပမယ့္ ၇ နာရီမခြဲခင္ ၅ မိနစ္မွာ ဘဲလ္ကို ႀကိဳ တီးတယ္။ ဘဲလ္တီးတာကို ကိုရီးယားလူမ်ိဳး မစၥတာ ဂင္း ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာ။ လုပ္ငန္းက ကိုရီးယားနဲ႔ ျမန္မာနဲ႔ ဖက္စက္ လုပ္တာ။ မစၥတာဂင္းက အလုပ္ရံုကို ႀကီးၾကပ္တာေပါ့။ စက္ရံုတရံုလံုးမွာ ကိုရီးယားက ၄ ေယာက္ ရွိတယ္။ စက္ခ်ဳပ္တဲ့ဘက္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္တဲ့ဘက္၊ ရံုးလုပ္ငန္းလုပ္တဲ့သူ ကိုရီးယားေတြလည္း ရွိတယ္။“ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
အျခား အလုပ္သမားတဦးကလည္း “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေျခခံလစာကို တြက္လို႔ မရဘူး။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ရက္ပ်က္မရွိရင္ တလကို သံုးေသာင္း ခုႏွစ္ေထာင္ ရတယ္။ ရက္ပ်က္ရင္ ရက္မွန္ေၾကး၊ ထမင္းစရိတ္၊ အပိုေၾကးေတြ အကုန္ ႏွဳတ္ပစ္တယ္။ တရက္ပ်က္တယ္ဆိုရင္ အပိုေၾကး ေျခာက္ေထာင္ထဲက ႏွစ္ေထာင္ကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။ လုပ္သက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိလည္း ေန႔စားလိုပဲ သေဘာထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရက္ပ်က္တယ္ဆိုရင္လည္း ခြင့္ေပးေစခ်င္တာေပါ့။ မစၥတာဂင္းက မိုက္ရိုင္းတယ္ ဗ်။ တခါတေလ ျမန္မာလို ဆဲတယ္။ အလုပ္သမားအမ်ားစုက သူ႔ကို မေၾကနပ္ဘူး။
အလုပ္သမားအခ်င္းခ်င္း အလုပ္သမားအခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္ပင္ရင္ သူက မႀကိဳက္ဘူး။ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အလုပ္သမားရံုးကို ဘယ္လို တင္ျပရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ စက္ရံုအရာရွိေတြက ျမန္မာေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ မန္ေနဂ်င္းဒါရိုက္တာ ေဒၚမီမီခိုင္ဆိုရင္ ကိုယ့္ျမန္မာေတြဘက္က မရပ္တည္ဘဲနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္တယ္ ေပါ့ဗ်ာ။“ လို႔လည္း စက္ရံုရဲ့ အေျခအေနမွန္ကို ရွင္းျပပါတယ္။
ျမန္မာျပည္တြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမ်ားစြာ ရွိၿပီး ၁၉၉၀ လြန္ႏွစ္မ်ားက စတင္ လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိပါတယ္။ စတင္ ဖြင့္လွစ္စဥ္က အလုပ္သမားမ်ားရဲ့ အေျခခံလစာကို အေမရိကန္ေဒၚလာတရာခန္႔အထိ ေပးရန္ ညွိႏွိဳင္းမွဳေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာအာဏာပိုင္မ်ားဘက္က အလုပ္သမားခမ်ားကို ေစ်းႏွိမ္ခဲ့ရာက အစျပဳကာ အခုခ်ိန္အထိ အေျခခံအလုပ္သမားမ်ားဟာ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးအားလံုးနီးပါး ဆံုးရွံဳးကာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကရပါတယ္။
အေျခခံ စက္ခ်ဳပ္လုပ္သားမ်ားဟာ တေန႔ကို အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီနဲ႔ တပတ္ကို ၆ ရက္၊ စုစုေပါင္း အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၇၂ နာရီၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾကမွာသာ တလကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေလးေသာင္းခန္႔သာ ရရွိၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ေန သာမာန္အိမ္ေထာင္စုတစုရဲ့ တလကုန္က်စရိတ္ဟာ အနည္းဆံုး က်ပ္တသိန္းမွ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္အထိ ရွိတာမို႔ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံု အေျခခံ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ရုန္းကန္ေနၾကရပါတယ္။
(သတင္းရင္းျမစ္ - ယေန႔ျမန္မာ)
BURMA TODAYမွ အကိုျမင့္လႈိင္ေပးပို႔ပါသည္။
No comments:
Post a Comment
လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ေရးသားခြင့္ရွိပါသည္။ အမ်ားသူငါဖတ္ရန္မသင့္ေသာ ရုိင္းျပေသာစကားလံုးမ်ား သံုးစြဲပါက ဖ်က္ျခင္းခံရပါမည္။
ေ၀ဖန္ေရးနွင့္ အၾကံေပးျခင္းမ်ားကို လိႈက္လွဲစြာၾကိဳဆိုရလ်က္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေအးနႏၵာေအာင္