ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရး

တူေမာင္ညဳိ

“ခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႔ (ဘီအုိင္ေအ)အလံ”ကိစၥ “ကန္႔ကြက္ျခင္းခံရ၍ သက္ဆုိင္ရာပါတီကို ေခၚယူ၍ ျပင္ဆင္ေစခဲ့သည္” ဆိုသည့္ ေၾကညာခ်က္ကို ေမလ (၁၅) ရက္ႏွင့္ (၁၆) ရက္ေန႔ထုတ္၊ ေန႔စဥ္သတင္းစာမ်ားတြင္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေအးလြင္တုိ႔၊ ရဲထြန္းတု႔ိ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးထဲ ပါခဲ့ဖူးတာ ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္မွာေပါ့။ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အင္အားႀကီးလာေတာ့ ေသာေကာေရာေကာေတြကလည္း ပါဝင္လာခဲ့ၾကမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။

“ပဲခူးေရႀကီးခ်ိန္” နဲ႔တူတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာစမွတ္ရွိခဲ့ဖူးတာဘဲ။

အလံ ၂ ခုစလံုးက နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး အမ်ိဳးသားေရးသမုိင္းေၾကာင္းမွာ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ သမုိင္းသေကၤတေတြ၊ သမိုင္းဝင္ တုိက္ပြဲဝင္အထိမ္းအမွတ္ေတြ ျဖစ္တယ္။

ရာရာစစ။ ေထာက္လွမ္ေရးက ေမြးထား၊ ေကၽြးထား၊ ေပးထားသူေတြ၊ ဒူးေထာက္အညံ့ခံၿပီး ခိုင္းတာလုပ္ေနသူေတြက မတန္မရာ ယူသံုးလို႔ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ။ တန္ရာတန္ရာေပါ့။

အစဥ္အလာရွိသူေတြ၊ အစဥ္အလာကို အထိအခုိက္ အပြန္းအပဲ့ မခံႏုိင္သူေတြျဖစ္တဲ့ “စာေပဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား” က ေမလ (၆)ရက္ေန႔ ရက္စြဲျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္သုိ႔ စာေရးသားၿပီး စုေပါင္း လက္မွတ္ေရးထိုးကာ ကန္႔ကြက္လႊြာ တင္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။

သခင္သိန္းေမာင္၊ ဒဂုန္တာရာ စတဲ့ ၁၃၀၀ ျပည့္ မ်ိဳးဆက္ႀကီးေတြ ပါဝင္သလုိ၊ ထင္ရွားတဲ့ လူထုစိန္ဝင္း၊ ေမာင္ေအာင္ပြင့္တို႔လို စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ ပါတယ္။ ဦးေအာင္သိန္းတို႔လို လိုင္စင္မဲ့ ေရွ႕ေနႀကီးေတြပါတယ္။ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ ဂီတ၊ ႐ုပ္ရွင္ဘက္က လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို အားရဝမ္းသာစြာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အေရးႀကီးရင္ ေသြးနီးၿပီး ေသြးစည္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို သေဘာေပါက္မိတယ္။

တၿပိဳင္နက္ထဲမွာလည္း အေမ လူထုအေဒၚအမာနဲ႔ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔ကို လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ သတိရမိပါတယ္။ အေမတို႔၊ ဆရာႀကီးတုိ႔သာ အသက္ထင္ရွား ရွိေနေသးရင္ ေရွ႕ဆံုးက အတက္ႂကြဆံုး ပါဝင္မယ္ဆိုတာကို ေတြးၿပီး ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။

ပါတီစံုဒီမုိကေရစီဆုိတာ မတူကြဲလြဲတာေတြ ရွိမွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအေရးမွာေတာ့ သူတို႔မ်ား ပါလာေလမလားဆိုတဲ့့ အျမင္နဲ႔ (ေမွ်ာ္လင့္လြန္းလွလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ) ရွာၾကည့္ပါေသးတယ္။ သူတို႔မပါဘူး။ သူတို႔ဆုိတာ သခင္တင္ျမ၊ ေမာင္စူးစမ္း၊ ေက်ာ္ဝင္း။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႔ (ဘီအုိင္ေအ)အလံ” ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ေမြးထား၊ ေကၽြးထား၊ ေပးထားသူေတြ၊ ဒူးေထာက္အညံ့ခံၿပီး ခိုင္းတာလုပ္ေနသူေတြက မတန္မရာ ယူသံုးလို႔မရတာေတာ့ ေအာင္ပြဲတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ေထာက္လွမ္းေရးက ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို ဦးေႏွာက္ေရာ ပါးစပ္ပါ ေဆးၿပီး သူတို႔ခုိင္းခ်င္တာ ခုိင္းေနတာပါ။ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို ဖိႏွိပ္ေခ်မႈန္းတာနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတဲ့အတြက္ လူေမြးၿပီး သပ္လွ်ိဳၿဖိဳခြဲတာကို ပီပီျပင္ျပင္ လုပ္ေဆာင္လာပါတယ္။

“၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား (ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ)” တို႔၊ “ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္” တို႔၊ “ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ” တို႔၊ “ဝံသာႏုNLD (ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ)” တို႔ ဆိုတာ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ထုကို သပ္လွ်ိဳေသြးခြဲေရးအတြက္ ေထာက္လွမ္းေရးက စီစဥ္ၫႊန္ၾကား ဖန္တီးလာတဲ့ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“ခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႔ (ဘီအုိင္ေအ)အလံ” ကိစၥကေတာ့ ပြဲဦးထြက္ ေသြးတုိးစမ္းတဲ့ တုိက္ကြက္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအကဲစမ္းတဲ့ တုိက္ကြက္ကုိ ျပည္တြင္းျပည္ပ အင္အားစုမ်ားက စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ကန္႔ကြက္အႏုိင္ယူလိုက္ႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္အုပ္စုဟာ “ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ”၊ “(မဆလ)”၊ “(နဝတ-နအဖ)” လို႔ ဘယ္လုိအမည္တပ္ထားထား၊ မေဖ်ာက္ႏုိင္၊ မဖ်က္ႏုိင္၊ မဖံုးကြယ္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို အၿငဳိးတႀကီးနဲ႔ ဖမ္းဆီးဖိႏွိပ္ ၿဖိဳခြဲသတ္ျဖတ္တာပါပဲ။

သမုိင္းဝင္ (တကသ)အေဆာက္အဦးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ၿဖိဳခ်ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ဒီကေန႔အထိလည္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို ဖမ္းဆီးဖိႏွိပ္ သတ္ျဖတ္ေနဆဲျဖစ္တယ္။

ဒီလိုဖမ္းဆီးဖိႏွိပ္ သတ္ျဖတ္ၿဖိဳခြဲရာမွာ အဓိကအက်ဆံုး ယႏၱယားကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ ဒီလုပ္ငန္းကို အကၽြမ္းက်င္ဆံုး၊ လက္အယဥ္ဆံုးကေတာ့ စစ္အုပ္စုက လက္သပ္ေမြးထားတဲ့၊ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးယူထားတဲ့ လက္မရြံ႕ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ (MI) ၊ (NIB)၊ (SB) (စရဖ) စသျဖင့္ ဘယ္လိုပဲ နာမည္ေျပာင္းထားပါေစ ေထာက္လွမ္းေရးဟာ ေထာက္လွမ္ေရးပါပဲ။

အခုအခါမွာ စစ္အုပ္စုက ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္တဲ့ နည္းတစ္ခုထဲတင္မကေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားလူငယ္ထုၾကားထဲမွာ လက္ပါးေစေမြးၿပီး ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈ ၿပိဳကြဲေအာင္လုပ္တဲ့ သပ္လွ်ိဳၿဖိဳခြဲေရး နည္းလမ္းကို က်င့္သံုးလာခဲ့တယ္။

ဒီနည္းလမ္းကုိ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ခင္ၫြန္႔ေထာက္လွမ္ေရးက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသံုးျပဳလာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ (ဗ) နဲ႔ (မ) ဆိုၿပီး ကြဲေအာင္လုပ္ခဲ့တာ ခင္ၫြန္႔ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ ၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈထဲမွာ (ဗ) နဲ႔ (မ) ဆိုတဲ့ ျပႆနာမရွိဘူး။

ဒီနည္းလမ္းက ခင္ၫြန္႔ေထာက္လွမ္းေရးအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အသံုးဝင္ခဲ့တယ္။ အခုထိလည္း (စရဖ) တို႔၊ (SB) တို႔ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ က်င့္သံုးေနဆဲျဖစ္္တယ္။ တုိင္းရင္းသား အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြ၊ အပစ္မရပ္ေသးတဲ့ အဖြဲ႔ေတြလည္း သပ္လွ်ိဳၿဖိဳခြဲတဲ့ ဒဏ္ကို ႀကီးႀကီးမားမား ခံလိုက္ရတာပါ။

ဒီလို ျပင္ပေလာကမွာ မေျပာနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္းမွာပါ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြၾကားမွာ၊ ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုေတြၾကားမွာ ၿပိဳကြဲေအာင္ ေထာက္လွမ္းေရးက ကလိမ္ကက်စ္ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ိဳးစံု သံုးၿပီးကို ၿဖိဳခြဲတာပါ။ ၿဖိဳခြဲေနတာပါ။

မၾကာေသးမီက ထြက္လာတဲ့ “လွမ်ိဳးေနာင္ ဆိုသူရဲ႕စာ” ဆိုတာ ေထာက္လွမ္းေရးက ဖန္တီးတဲ့ စနက္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ေထာင္ထဲမွာ “ေကာ္ဖီမစ္တစ္ထုပ္” ၊ “အသားတစ္တံုး” နဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးဆီ ဒူးေထာက္ၿပီး ခုိင္းတာလုပ္ရတဲ့ ဘဝ က်ေရာက္သြားရတာေတြ ၾကားဖူးတယ္။

အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ဒီေနရာမွာ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဦးဝင္းတင္ရဲ႕ “ဘာလဲဟဲ့ လူ႔ငရဲ” စာအုပ္ထဲမွာ ေဖၚျပထားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏႈတ္ျပပါရေစ။

“ေထာင္ထဲက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ စစ္ေမးညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈေတြဟာ တိရစာၦန္ထက္ေတာင္ ပုိမုိ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္” (ႏွာ - ၁၅၃)

“ေထာင္ထဲမွာ စစ္ေၾကာေရးလုပ္ခံရၿပီဆိုရင္ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္အဖို႔ ႏုိင္ငံေရးဘဝပ်က္ၿပီ၊ စီးပြားေရးဘဝၿပိဳၿပီ၊ လူမႈေရးဘဝေျပာင္းၿပီ။ အဲဒီလို တစ္ထစ္ခ်မွတ္ေပေရာ့” (ႏွာ - ၁၅၃)

“ေထာက္လွမ္းေရးက သတ္ပါတယ္၊ ခရမ္းျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းတုိ႔၊ ဒီခ်ဳပ္အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ ဦးေမာင္ကိုတုိ႔၊ အျခားႏုိင္ငံေရးသမား အေျမာက္အမ်ားတုိ႔ စစ္ေၾကာေရးလက္ခ်က္နဲ႔ ေသခဲ့ၾကရၿပီမဟုတ္လား” ( ႏွာ - ၁၅၄)

“စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဦးေႏွာက္ေဆး႐ံုတင္မက ပါးစပ္ကိုပါ ေဆးတယ္၊ စစ္ေၾကာခံရသူရဲ႕ ပါးစပ္ေတြ ရြဲ႕ကုန္တယ္၊ လွ်ာေတြ လိပ္ကုန္တယ္။ ေကြးကုန္တယ္။ သူ႔ပါးစပ္က လိမ္ညာတဲ့စကားေတြ၊ ေကာက္က်စ္တဲ့စကားေတြ၊ ဆိုးညစ္တဲ့စကားေတြ အန္ဟလာတယ္”
“အဲဒီပါးစပ္ပဲ့ထဲက ႏုိင္ငံေရးမူဝါဒ၊ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၊ ေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္၊ ျပည္သူလူထု ဆိုတဲ့ သူယံုၾကည္ရာေတြအားလံုးကို ဆန္႔က်င္တဲ့စကားေတြ၊ ရႈတ္ခ်တဲ့စကားေတြ၊ ပယ္လွန္တဲ့စကားေတြ၊ ျပက္ရယ္တဲ့စကားေတြ လွ်ံတက္၊ အန္ထြက္လာတယ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ဆန္႔က်င္ဘက္႐ုပ္လံုးထုၿပီး ျပင္ပေလာကကုိ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္” (ႏွာ - ၁၅၅)

ဒါေတြဟာ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ စစ္ေၾကာေရးရဲ႕ သ႐ုပ္မွန္ေဖၚျပခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕က အဲလို ဘဝေတြ၊ ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ခင္းခဲ့ ရင္းခဲ့ရတဲ့ သ႐ုပ္မွန္ေတြကို ေမ့ေနၾကၿပီး “ခင္ညြန္႔နဲ႔သာဆိုရင္” ဆုိၿပီး လြမ္းသလို ေဆြးသလို ေရးေနတာေတြ ဖတ္ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သစ္သစ္၊ ေဟာင္းေဟာင္း ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဦးဝင္းတင္ စကားငွားေျပာရမွာပဲ -
“ေထာက္လွမ္းေရးဆိုရင္ အစာမေၾကဘူး၊ ကမၻာမေၾကဘူး” ။           ။

x x x x x
တူေမာင္ညိဳ
(၂၀၁၀ ေမလ ၁၆ ရက္)

 ရိုးမ၃ မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။